ਸਿਰ ਤੇ ਦੁਪੱਟੇ ਫ਼ੁੱਲਕਾਰੀਆਂ ਨਾ ਰਹੀਆਂ,

ਸੱਗ਼ੀ ਫ਼ੁੱਲ ਗੋਖੜੂ ਤੇ ਵਾਲੀਆਂ ਨਾ ਰਹੀਆਂ,

ਚਰਖੇ ਤੇ ਤੰਦ ਪਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਨਾ ਰਹੀਆਂ,

ਮੈਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਵਿਰਸੇ ਦੇ ਵੈਣ ਜਰ ਰਹੀ ਹਾਂ,

ਜੀ ਹਾਂ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ ..

 

ਗਈ ਹੈ ਗਵਾਚ ਅੱਜ ਵਾਰਿਸ ਦੀ ਹੀਰ ਮਾਏ,

ਵੇਖ ਸੁੱਕ ਚੱਲਿਆ ਹੈ ਝਨਾਅ ਦਾ ਵੀ ਨੀਰ ਮਾਏ,

ਲੱਭਦਾ ਨਾ ਕੋਈ ਰਾਂਝੇ ਵਰਗਾ ਫ਼ਕੀਰ  ਮਾਏ,

ਮੁੱਦਤਾਂ ਤੋਂ ਕੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਖ਼ਰ ਰਹੀ ਹਾਂ,

ਜੀ ਹਾਂ ਮੈਂ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ ..

 

ਕਿੱਥੇ ਗਏ ਸਾਡੇ ਸਾਂਝੇਂ ਵਿਹੜੇ ਅਤੇ ਚੁੱਲ਼੍ਹੇ,

ਕਿੱਥੇ ਗਏ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਦੇ ਨਿੱਘੇ-ਨਿੱਘੇ ਬੁੱਲ੍ਹੇ,

ਕਾਹਨੂੰ ਅੱਜ ਬੇਰ੍ਹੀਆਂ ਦੇ ਬੇਰ ਪਏ ਡੁੱਲ੍ਹੇ,

ਕੌੜੇ ਬੇ-ਯਕੀਨੀ ਦੇ ਮੈਂ ਘੁੱਟ ਭਰ ਰਹੀ ਹਾਂ,

ਜੀ ਹਾਂ ਮੈਂ ਨਫ਼ਰਤਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ ..

 

ਵੰਡੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਦੱਸੋ ਬੋਲੀ ਕਿੰਝ ਵੰਡੋਗੇ,

ਸਿਆਸਤਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਹਦੇ-ਕੀਹਦੇ ਕੋਲ ਭੰਡੋਗੇ,

ਕੁਫ਼ਰਾਂ ਦੀ ਛਾਣਨੀ ਚੋਂ ਸੱਚ ਕਿਵੇਂ ਛੰਡੋਗੇ,

ਮੈਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਖੇਡੀ ਹਰ ਬਾਜ਼ੀ ਹਾਰ ਰਹੀ ਹਾਂ,

ਜੀ ਹਾਂ ਮੈਂ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ ..

 

ਆਉ ਵੇ ਕੋਈ ਆਣ ਕੇ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲੋ,

ਨਾ ਦਰਦਾਂ ਦਾ ਦੁੱਧ ਇਹਨੂੰ ਘੋਲ ਕੇ ਪਿਆਲੋ,

ਨਾ ਰੋਸਿਆਂ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੀਤਾਂ ਨੂੰ ਜਾਲ਼ੋ,

ਮੈਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਔਖੇ-ਔਖੇ ਸਾਹ ਭਰ ਰਹੀ ਹਾਂ,

ਮੈਂ ਮਾਂ ਹਾਂ ਵਿਰਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ ... ਅਨੰਤ ਕੌਰ 

 

ਬਹੁਤ ਖ਼ੂਬ ਜੀ .................

ਬਹੁਤ ਹੀ ਖੂਬ ਲਿਖਿਆ ਅਨੰਤ ਕੌਰ ਜੀ ਹੋਰਾਂ ......ਜਿਉਂਦੇ ਵਸਦੇ ਰਹੋ

ਲਾਜਵਾਬ ਜੀ......