ਅਸੀਂ ਕਲਮਾਂ ਨਾਲ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦਾ
ਸੁਪਨਾ ਵਿਖਾਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ
ਖੁਦ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਕੋਝ ਹੂੰਝਿਆ ਹੈ
ਮਨਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ?
ਜਾਂ ਕਵਿਤਾ ਸਿਰਫ ਇਹੋ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ
ਕਿ ਘਸੀਟਦੇ ਜਾਓ
ਰੀਝਾਂ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨੂੰ ਸਤਰਾਂ ਨਾਲ
ਤੇ ਜਿਸਮ ਉਥੇ ਹੀ ਖੜ੍ਹੇ ਦੇ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹਿਣ
ਅੰਤ ਨੂੰ ਫਿਰ
ਹੱਥ ਵੀ ਕੀ ਆਉਣਾ ਹੈ ?
ਜ਼ਖਮੀ ਹੋਈਆਂ ਰੀਝਾਂ
ਜਾਂ ਟੁੱਟੇ ਸਾਜ਼ ਵਰਗੇ ਬੇਸੁਰੇ ਜਿਸਮ ~