ਜਗਨਨਾਥ ਪੁਰੀਉ ਬਾਹਰ,ਇਕ ਪੰਡਤ,ਬੈਠਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਗੋਗੜ ਵਧਾ ਕੇ ਤੇ।
ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਕੇ ਵਾਂਗ ਮਹਾਤਮਾ ਦੇ,ਬਗਲੇ ਵਾਂਗ ਸਮਾਧੀ ਲਗਾ ਕੇ,
ਗੜਵਾ ਿੲੱਕ ਚੜਾਵੇ ਲੲੀ ਅਾਪੇ ਉਹਨੇ,ਰੱਿਖਆ ਸੀ ਅਗੇ ਿਟਕਾ ਕੇ,
ਜੁੜੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ,ਗੁਰੂ ਨਿਨਕ ਬਿਹ ਗੲੇ ਸੁਣੇ ਮਰਦਾਨੇ ਆਕੇ,
ਹੌਲੀ ਿਜਹੀ ਮਰਦਾਨੇ ਨੂੰ ਿਕਹਾ ਸਿਤਗੁਰੂ ," ਿੲਸ ਪੰਖਡੀ ਕੀ ਢੌਗ ਰਚਾਿੲਆ ੲੇ
ਮਾਿੲਆ ਠੱਗਣ ਦਾ ਢੱਗ ਬਣਾਕੇ,ਭੋਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬੁਧੂ ਬਣਾਿੲਆ ੲੇ,
ਭਿਰਆ ਗੜਵਾ ਰੁਪੲੀਆ ਦਾ ਚੁੱਕਕੇ,ਉਹਦੀ ਿਪੱਠ ਦੇ ਿਪੱਛੇ ਿਟੱਕਾ ਿਦੱਤਾ,
ਪੰਡਤ ਹੋਰਾਂ ਨੇ ਅੱਖੀਆ ਖੋਲੀਆ ,ਜਦ ਗੜਵਾ ਨਾ ਿਦਿਸਆ, ਿਫਕਰ ਪੈ ਿਗਆ,
ਮਾਲ ਗੁੰਿਮਆ ਵੇਖ ਕੇ,ਹੋਸ਼ ਗੁੰਮੇ,ਸੋਚੇ,"ਅੱਜ ਤਾਂ ਭੱਠਾ ਹੀ ਬਿਹ ਿਗਆ,
ਗੁੱਸੇ ਿਵੱਚ ਬੋਿਲਆ,"ਕੌਣ ਹੈ ਉਹ,ਮੇਰਾ ਗੜਵਾ ਜੋ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲੈ ਿਗਆ,
ਸਿਤਗੁਰ ਹੱਸੇ,"ਿਕ ਪੰਡਤ ਜੀ ਕਰ ਚੇਤੇ,ਿਕਤੇ ਿਸ਼ਵਪੁਰੀ 'ਚ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਰਿਹ ਿਗਆ,
ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਕਰ ਪੰਡਤ ਨੇ ਿਕਹਾ "ਦੱਸੋ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਦੇਕੇ ਸ਼ਰਾਪ ਿਲਤਾੜਾਂਗਾ ਮੈਂ,
ਜੇਕਰ ਬਾਜ਼ ਨਾ ਆਉਗੇ ਮਸ਼ਕਰੀਆ ਤੋਂ,ਤਾਂ ਿਫਰ ਵਸਦਾ ਨਗਰ ਉਜਾੜਾਗਾਂ ਮੈਂ
ਸਿਤਗੁਰ ਬੋਲੇ "ੳ ਪੰਡਤਾ ਸੱਚ ਸੁਣ ਲੈ,ਤੇਰਾ ਮਨ ਕਾਬੂ ਆਿੲਆ ੲੀ ਨਹੀਂ,
ਿੲਹਨਾ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਤੂੰ ਕੀ ਸਵਾਰੇਗਾ,ਿਜਸਦਾ ਆਪਣੇ ਮਨ ਸੁਧਾਿਰਆ ਨਹੀ,
ਤੈਨੂੰ ਨਗਰ ਉਜਾੜਨ ਦਾ ਹੱਕ ਕੀ ੲੇ,ਜੇ ਤੂੰ ਿਕਸੇ ਦਾ ਘਰ ਵਸਾਇਆ ਹੀ ਨਹੀ,
ਗੁਸੇ ਨਾਲ ਉਜਾੜ ਕੇ ਨਗਰ ਸਾਰਾ,ਿਜਹੜੀ ਸ਼ਰਤੀ ਤੂੰ ਿਵਖਾਉਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ੲੇ,
ਉਸੇ ਸ਼ਰਤੀ ਨੂੰ ਵਰਤ ਪਖੰਡੀਆ ਉੲੇ,ਗੜਵਾ ਲੱਭਕੇ ਿਕਉ ਨਾ ਿਵਖਾਉਦਾ ੲੇ,
ਸਾਧਾਂ ਵਾਲੀ ਨਾ ਤੇਰੇ ਿਵੱਚ ਗਲ ਕੋੲੀ,ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਭਗਤਾਂ ਨੂੰ ਭੰਡਦੀ ਹੈ,
ਸ਼ਕਤੀ ਵਰਤ ਕੇ ਿਕਸੇ ਦਾ ਬੁਰਾ ਕਰਨਾ,ਿਨਰਾ ਕਿਹਰ ੲੇ,ਗਲ ਘੁਮੰਡ ਦੀ ਹੈ,
ਕੰਡ ਮਗਰ ਕੀ ਹੋ ਿਰਹੈ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀ,ਉਵੇ ਆਖੇਂ ਸੋਝੀ ਮੈਨੂੰ ਬ੍ਿਹਮੰਡ ਦੀ ੲੇ,
ਿਪਆ ਗੜਵਾ ਤੇਰੇ ਿਪਛੇ,ਨਾ ਤੂੰ ਵੇਖ ਸਕੇ,ਨਾ ਬੁਝ ਸਕੇ