ਹੈ ਸ਼ੌਕ ਮੁਝੇ ਖਾਕ ਸੇ ਅੰਗਾਰੋਂ ਕੀ ਝਲਕ ਦੇਖਨੇ ਕਾ,
ਇਬਾਦਤ-ਏ-ਤਜੱਲੀ ਪਰ ਖੁਦ ਖੁਦਾਈ ਸੇ ਆਕੀ ਹੈ।

ਗ਼ਾਫ਼ਿਲ ਥਾ ਵੋਹ ਯੂੰ ਹੀ ਆਂਖ ਕੇ ਇਖਲਾਕ ਸੇ ਰੌਸ਼ਨ,
ਪੁਰਸਕੂਨ ਥੇ ਸੁਖ਼ਨਵਰ ਸੁਨੇਹੇ ਕੀ ਇੰਤਜਾਰ ਬਾਕੀ ਹੈ।

ਕਯਾ ਕਰੂੰ ਮੈਂ ਇਸ਼ਕ ਕੇ ਇਖਲਾਕ ਸੇ ਅੰਜੂਮਨ ਪੈਦਾ,
ਦਾਮਨ-ਏ-ਭਗਤ ਪਰ ਖੁਦ ਬਾਇਤਬਾਰ ਸਾਕੀ ਹੈ।

ਕਬ ਤਕ ਕਰੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ-ਏ-ਅੰਜੁਮ ਮੇਂ ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਕ,
ਯਾਦੋਂ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਗਰਦਿਸ਼-ਏ-ਅਲਫਾਜ ਬਾਕੀ ਹੈ।

ਨਸ਼ਰ ਹੂੰ ਮੈਂ ਨਜ਼ਰ-ਏ-ਇਨਾਇਤ ਤੇਰੀ ਸੇ ਬਦਗੁਮਾ,
ਮੇਰੇ ਦਰਿਆ-ਏ-ਦਰਦ ਪਰ ਸਾਇਆ-ਏ-ਖ਼ਸ਼ਾਕੀ ਹੈ।

ਆਲਮ ਹੂੰ ਛੁਪ ਕਰ ਰਹਿਨੇ ਕੀ ਆਦਤ ਹੈ ਮੁਝੇ,
ਫੁਰਸਤ-ਏ-ਜਾਂਬਾਜ਼ ਕੀ ਮਜਾਰ ਪਰ ਵੁਹ ਅਬ ਭੀ ਆਤੀ ਹੈ।

ਗੁਰਮੀਤ ਸਿੰਘ ਪੱਟੀ ਐਡਵੋਕੇਟ ਤਰਨਤਾਰਨ