ੲਿਹ ਮੇਰੀ ਨਵੀਂ ਨਜ਼ਮ,
ਤਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਏ
ੲਿਹ ਤੇ ਪੁਰਾਣੀ ਹੈ
ਵਕਤ ਦੇ ਹਾਣ ਦੀ
ੲਿਹ ਕਰਮਾਂ ਦੀ ਟੋਕਰੀ 'ਚ ਪਈ-ਪਈ
ਬੇਹੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ੲੇ,
ਵੇਖੋ ਜੋ ਉੱਤੇ ਨਕਲ ਦੀ ੳੁੱਲੀ ਲੱਘੀ ਏ
ਤੇ ਪਤਾ ਨੀ ੲਿਹ ਕਦੋਂ ਦੀ ਉੱਥੇ ਸੜ ਰਹੀ ਸੀ
ਜਿਸ ਸੋਚ ਦੀ ੲਿਹ ਜਾਈ ਹੈ
ਉਹ ਭੂਤਕਾਲ ਦਾ ਫੁੱਲ ਜ਼ਰੂਰ ਏ
ਪਰ ਹੁਣ ਤੇ ਰੂੜੀ ਦਾ ਢੇਰ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ੲੇ
ਜਿਸਤੇ ਲਫਜ਼ਾਂ ਦੇ ੲਿਹ ਕਾਲੇ ਖੁੰਭ ਉੱਗੇ ਨੇ
ਭਾਵੇਂ ਹਾਲੇ ਵੀ ੲਿਹ ਤਾਜ਼ਗੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੌ ਦੇ,
ਸੁਫ਼ਨੇ ਲੈ ਰਹੀ ਏ
ੲਿਸਦੇ ਹਰ ਲਫਜ਼ ਦੀ
ਵੱਖਰੀ ਉਮਰ ਤੇ ਵੱਖਰਾ ਪਤਾ ਏ
ਕੁਝ ਲਫਜ਼ ਤੇ ਮਰ ਵੀ ਚੁੱਕੇ ਨੇ
ਤੇ ੲਿਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ੲੇ
ੲਿਸ ਖੰਡਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਨਜ਼ਮ ਦੇ ਸੁੱਕੇ ਖੂਹ 'ਚ
ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਨਹੀਂ ਦਿਸਣਾ
ੲਿਹ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਉਮਰ ਨਾਲ ਅੰਨ੍ਹਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਏ
ਕਿੳੁਂਕਿ ਮੇਰੀ ੲਿਹ ਨਜ਼ਮ ਤਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਏ
ੲਿਹ ਤੇ ਪੁਰਾਣੀ ਹੈ
ਵਕਤ ਦੇ ਹਾਣ ਦੀ.....॥

-: ਸੰਦੀਪ 'ਸੋਝੀ'

O yes, here is a strange yet beautiful verse from Sandeep Bai's magic pen. Though allegedly stale, it has enviable freshness about it; dubbed rotten, it is brimming with fragrance of new way of looking at life and things; seemingly light footed at a glance, it has the graceful burden of philosophical message in its body. The likening of words with black mushroom buttons and imagery of blind glass are breathtakingly beautiful and deftly used...wah !

Sandy bai, thnx for sharing this new and different verse...

God bless you !

bahut khoob!

ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੀ ਤਰਾਂ ਆਪਣੇ ਐਕਸਪਰਟ ਕਮੈਂਟ੍‍ਸ ਦੇਣ ਲਈ ਤੇ ਹੋਸਲਾ ਅਫਜਾਈ ਲਈ ਤੁਹਾਡਾ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਜਗਜੀਤ ਸਰ,

ਜਦੋਂ ਤੁਸੀ ਥੋੜਾ ਲੀਕ ਤੋਂ ਹਟਕੇ ਕੁਝ ਕਰੋ ਤੇ ਉਸ ਤੇ ੲਿਹੋ ਜਿਹੇ ਕਮੈਂਟ੍‍ਸ ਮਿਲ ਜਾਣ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਰਿਸਕ ਲੈਣ ਦਾ ਹੋਸਲਾ ਵਧ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੂੰ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਏ ,

ਜਿੳੁਂਦੇ ਵਸਦੇ ਰਹੋ ਜੀ।