ਹੋਸ਼ ਆਈ ਤੋਂ ਦੇਖ ਹਾਥ ਖਾਲੀ ਜਾਹਿਲ ਬੁਸਕਨੇ ਰੋਨੇ ਲਗਾ,
ਖਾਕ ਹੋਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਜਰ ਏ ਆਦਮ ਮੁਦਤੋਂ ਸੇ ਸੜਤਾ ਰਹਾ।
ਹਾਏ ਜਿਹ ਤੂੰਨੇ ਅੱਛੀ ਕਹੀ, ਜ਼ਾਲਿਮ ਹੂੰ ਮੈਂ ਆਪਨੇ ਲੀਏ ,
ਜਾਹਿਲ ਥਾ ਜਬ ਤੱਕ ਮੈਂ ਆਪਨੀ ਤਕਦੀਰ ਸੇ ਲੜਤਾ ਰਹਾ।
ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਤੇਰੀ ਜਿਹ ਜਲਵਾਗਰੀ ਬਦਗੁਮਾ ਮੁਝੇ ਕਰਤੀ ਰਹੀ,
ਆਹ ਸੇ ਮਿਟ ਜਾਤਾ ਹੈ ਅਕਸਰ ਦੂਰੀਆਂ ਸਰ ਕਰਤਾ ਰਹਾ।
ਇਲਮ ਕੇ ਦਰੀਆ ਸੇ ਨਿਕਲੇ ਗ਼ੋਤਾਖੋਰ ਢੂੰਡ ਕਰ ਗੌਹਰ,
ਮਗਰੂਰੀ ਸੇ ਸਾਹਿਲ ਬਨ ਕਰ ਰੇਤ ਪਰ ਮਰਤਾ ਰਹਾ।
ਹੈ ਮੇਰੀ ਜਿਹ ਜ਼ਿੱਲਤ ਏ ਰੁਸਵਾਈ ਸ਼ਰਾਫ਼ਤ ਏ ਦਲੀਲ ਹੈ,
ਗ਼ਫ਼ਲਤ ਕੋ ਮਲਕ ਰੋਤੇ ਹੈਂ, ਗੁਰਬਤ ਮੈਂ ਕਬੂਲ ਕਰਤਾ ਰਹਾ।
ਹਸਤੀ ਕੋ ਮਿਟਾ ਕਰ ਅਪਨੀ ਅਜਮਾਇਸ਼ ਪੇ ਤਨਹਾ ਰਹੇ,
ਤੂ ਹੀ ਇਕ ਤਸਵੀਰ ਨਿਕਲਾ ਮਹਿਫ਼ਲ ਕੀ ਔਰ ਚਲਤਾ ਰਹਾ।
ਢੂੰਢਤਾ ਫਿਰਤਾ ਹੂੰ ਐ ਖੁਸ਼ਗਵਾਰੀ ਗਰਦਿਸ਼ ਏ ਗੁਬਾਰ ਮੇਂ,
ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਸ਼ੌਕ ਜਿਹ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਏ ਮੰਜ਼ਿਲ ਜਰਤਾ ਰਹਾ।
ਗੁਰਮੀਤ ਸਿੰਘ ਪੱਟੀ ਐਡਵੋਕੇਟ ਤਰਨਤਾਰਨ