ਜਦ ਬੀਨਾ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਆਇਆ, ਸ਼ੇਰ ਚੱਲੇ ਗਿਆ ਸੀ। ਵਿਚਾਰੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਜੰਗਲ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁੰਨ ਮਸਾਨ ਲੱਗਿਆ। ਅਤੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ? ਸਾਹਮਣੇ ਪੁਲਸੀ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਪਈ ਸੀ, ਸੀਸ ਕੱਟਿਆ। ਕਲਮ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕੇਹਰ ਤਾਂ ਉੱਡ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਬੀਨਾ ਨੂੰ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਵਾਪਸ ਨਾ ਆ ਜਾਵੇ। ਲਾਸ਼ ਲਹੂ ਨਾਲ਼ ਲਿਬੜੀ ਸੀ। ਕੱਪੜੇ ਰੱਤ’ਚ ਭਿੱੱਜੇ ਸੀ; ਜਿਥੇ ਗਰਦਨ’ਤੇ ਸਿਰ ਮਿਲਦਾ ਸੀ, ਸੀਰ ਫੁੱਟਦੀ ਸੀ। ਖੂਨ ਰੇਜ਼ੀ ਦਾ ਸੀਨ ਸੀ। ਸਿਰ ਖੂਨ ਵਿਚ ਲਤਪਤ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਦਰਅਸਲ ਬੀਨਾ ਨੂੰ ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ, ਪਰ ਮਾਸ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਪਲਚ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਖ਼ੌਫ ਨਾਲ਼ ਭਾਰ ਗਈ। ਬਦਹਵਾਸੀ ਹਾਲ’ਚ ਉਸ ਵਿਕਰਾਲ ਥਾਂ ਤੋਂ ਦੌੜ੍ਹ ਗਈ। ਮਨ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਸੋਚ ਬਾਹਰ ਆਈ...ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਤੇਰਾ ਭਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਉਸ ਦਾਨਵ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ! ਰੱਬਾ ਦੂਜਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਐਸਾ ਹਾਲ ਹੋਵੇ! ਪਰ ਇਸ ਸੋਚ ‘ਤੇ ਬੀਨਾ ਨੇ ਪਰਦਾ ਪਾ ਦਿੱਤਾ। ਖ਼ੁਸ਼ ਵੀ ਸੀ, ਪਰ ਡਰਦੀ ਵੀ ਸੀ। ਔਖੀ ਔਖੀ ਆਵਦੇ ਹੰਝੂ ਪੀ ਗਈ। ਨੱਠ ਕੇ ਜੰਗਲ ਦੇ ਕੇਂਦਰ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਝਾਕਣ ਲੱਗੀ। ਹੰਭ ਕੇ ਹੁੱਸ ਗਈ। ਨੇੜੇ ਇਕ ਰੁੱਖ ਸੀ। ਸ਼ੇਰ ਹਾਲੇ ਵੀ ਇਥੇ ਕਿਥੇ ਹੋਵੇਗਾ। ਦਰਖਤ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਉੱਚੇ ਥਾਂ ਬਹਿ ਗਈ। ਸਾਹ ਲੈ ਕੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗ ਪਈ, ਮੈਂ ਇਥੇ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚੀ?

ਬੀਨਾ ਲਈ ਕਲ੍ਹ ਰਾਤ ਸਭ ਕੁੱਝ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਉਸਦਾ ਵੀਰਾ ਅਨਿਲ ਕੋਈ ਇਨਕਲਾਬੀ ਪਾਰਟੀ’ਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਾਸਕ ਦਲ ਜੁੱਧ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪੁਲਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਅਨਿਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਸੁੰਧਕ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਜਦ ਅਨਿਲ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ, ਪੁਲਸ ਉਸਦੇ ਮਗਰ ਸੀ, ਅਨਿਲ ਦਾ ਥੁਹ ਟਿਕਾਣਾ ਪਤਾ ਲੈਣ ਉਸਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਘਰ ਕੇਵਲ ਭੈਣ, ਬੀਨਾ ਸੀ। ਬਾਪ ਬਾਹਰ ਗਿਆ ਸੀ, ਮਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਅੰਤ ਆ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਕੁੜੀ ਘਰ’ਕੱਲੀ ਸੀ। ਪੁਲਸ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਇਆ। ਡਰਦੀ ਨੇ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਨਹੀਂ। ਪਰ ਪੁਲਸ ਝਿੜਕਾਂ ਮਾਰਕੇ ਸ਼ੋਰ ਮਚੋਂਦੀ ਸੀ। ਬੀਨਾ ਨੇ ਚਿਟਕਣੀ ਲਾਹ ਦਿੱਤੀ। ਦੋ ਪੁਲਸੀ ਅੰਦਰ ਵੜੇ। ਇਕ ਹਵਾਲਦਾਰ ਸੀ, ਦੂਜਾ ਸਿਪਾਹੀ ਸੀ।