“ ਮੈਂ ਆਵਦਾ ਟੱਬਰ ਅੱਜ ਰਾਤ ਹੀ ਮਿਲਨਾ ਏ। ਭਾਵੇਂ ਉਤੇ ਵਾਪਸ ਲੈ ਕੇ ਜਾ, ਜਾਂ ਕੋਈ ਰਾਹ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਓਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਦਿਖਾ”। ਸੀਮਾ ਪਕੀ ਸੀ। ਓਂਕਾਰ ਨੇ ਸੀਮਾ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਟ੍ਰੈੱਲਰ’ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਲੈ ਗਿਆ। ਲੰਙ ਮਾਰਦਾ ਮਾਰਦਾ ਉਸਨੂੰ ਜੰਗਲ ਵੱਲ ਲੈ ਗਿਆ। ਸੀਮਾ ਡਰ ਗਈ। ਜੰਗਲ ਹਨੇਰਾ ਸੀ, ਅਜੀਬ ਸੀ ਅਤੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਭਰਿਆ। ਓਂਕਾਰ ਨੇ ਸੀਮਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ’ਚ ਆਵਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪਾਈਆਂ। “ ਡਰ ਲੱਗਦਾ?”। ਬਿੰਦ ਬਾਅਦ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, “ ਜੀ ਨ੍ਹੀਂ”, ਅਤੇ ਓਂਕਾਰ ਨਾਲ਼ ਜੰਗਲ’ਚ ਵੜ ਗਈ।

ਰਾਤ ਕਰਕੇ ਜੰਗਲ ਆਮ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਡਰਾਉਣਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਸੀਮੇ ਨੇ ਜੋਰ ਦੇਣੀ ਓਂਕਾਰ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜਿਆ, ਉਸਨੂੰ ਢਾਰਸ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ। ਓਂਕਾਰ ਦਾ ਹੱਥ ਪਕੜ ਕੇ ਧਿਜਾ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਜੰਗਲ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ਾ ਕਾਇਮ ਸਨ। ਸੀਮਾ ਨੇ ਓਂਕਾਰ ਦੀ ਸੁਖਮਈ ਆਵਾਜ਼ ਭਾਲੀ।

“ ਕਿਥੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਫਿਲਾਸਫਰ ਜੀ?”, ਸੀਮਾ ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੀ ਹਲੀਮ ਸੁਰ ਸੁਣਕੇ ਵਣ ਤੋਂ ਉਸ ਸੁਰੀਲੇ ਬੋਲ ਦੀ ਢਾਲ ਪਿੱਛੇ ਲੁਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਹੁਆਂ ਹੁਆਂ ਕਿਰ ਕਿਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੂਰ ਰੱਖਣੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਬੋਲੇ, ਸੀਮਾ ਉਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਉੱਤੇ ਹੀ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।