ਮੈਂ, ਇੱਕ ਦਿਨ, ਮੇਰੇ ਹੀ ਵਰਗੇ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਕਬਰਾਂ (ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ) ਵਿੱਚ ਇਧਰ-ਉਧਰ ਭਟਕਦੇ ਫਿਰਦੇ ਵੇਖਿਆ |ਕਾਫੀ ਚਿਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਲੱਖਣ ਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕਿਤੀਪਰ ਮੈਂ ਗਲਤ ਸੀ | ਫੇਰ ਬੜੀ ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ ਮੈਂ ਕਬਰਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ | ਦਰ ਤੇ ਸਹਿਮ ਆਮ ਇਨਸਾਨਾਂ ਵਾਲਾ ਹੀ ਸੀ | ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਨਿਮਰਤਾ ਤੇ ਡਰੇ ਹੋਏ ਲਹਿਜੇ ਨਾਲ ਓਸ ਇਨਸਾਨ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ, " ਤੁਸੀਂ ਇਥੇ ਕਬਰਾਂ 'ਚ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ ?" ਓਸ ਅਜਨਬੀ ਇਨਸਾਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਪਲਟਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, " ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਮੁਰਦੇ ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ |" ਪਰ ਕਿਉਂ ਬਾਈ ਜੀ ?  ਮੈਂ ਪੁਛਿਆ | ਓਹ ਬੋਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਾਰੇ ਜਣੇ , ਜਦੋਂ ਜਿਉਂਦੇ ਜਾਗਦੇ ਸਨ , ਤਾਂ ਬੜੀ ਭੱਜ-ਭਜਾਈ ਕਰਦੇ, ਹੰਕਾਰ ਨਾਲ ਰਹਿਕੇ ਸਮਝਦੇ ਰਹੇ ਕਿ ਸਾਡੇ ਬਿਨਾ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਗੱਡੀ ਨਹੀਂ ਤੁਰਨੀ, ਹੁਣ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਤੋਂ ਪੂਛਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਠੋ ਭਾਈ ਕੋਈ ਤਾਂ ਦਸੋ , ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ਸਾਡੇ ਬਿਨਾ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਗਤੀ ਰੁੱਕ ਜਾਵੇਗੀ ਪਰ ਜਿੰਦਗੀਆ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਰਫਤਾਰ ਤੁਰੀ ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਏ , ਕਿਉਂ ?

ਬਹੁਤ ਹੀ ਖ਼ੂਬ ਜੀ .... ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਕਾਮ , ਕ੍ਰੋਧ , ਲੋਭ , ਮੋਹ , ਹੰਕਾਰ ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਅਖ਼ੀਰ ਤੱਕ ਕਰਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ ...ਕੋਈ ਵੀ ਇਨਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਪਿੱਛਾ ਛੁਡਾਉਣ 'ਚ ਸਮਰਥ ਨਹੀਂ ਹੈ ....ਤੇ ਬਾਕੀ ਗੱਲ ਮੈਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ...ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਇਹ ਸਭ ਹੀ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਉਲਝਾਈ ਰੱਖਦੀਆਂ ਨੇ ...ਇਨਾਂ  ਦੇ ਵੱਸ ਪੈ ਕੇ ਇਨਸਾਨ ਇਨਾਂ ਜੋਗਾ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਫ਼ੇਰ ....

ਬਹੁਤ ਖੂਬ ਭਾਜੀ

bahut vdhia ji

@ mandeep ....ਬਿਲਕੁਲ ਬਾਈ ਜੀ ਸਹੀ ਕਿਹਾ ਤੁਸੀਂ ....

ਧੰਨਬਾਦ ਤੁਹਾਡਾ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ,...ਜੀਓ 

ਬਹੁਤਖੂਬ.....tfs.....ਜੱਸ ਜੀ.....

ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਜੇ ਬਾਈ ਜੀ ....ਤੁਹਾਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ .....ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸਫਲ ਰਹੀ ]

ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਤੁਸੀਂ ਸਮਾ ਦਿੱਤਾ .....ਜੀਓ