1 ਸਾਲ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਨਾਲ ਹੋ 4 ਕੋ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹੋਣਗੇ ਜਿਨਾ ਦੇ ਠੰਡ ਦੇ ਵਿਚ ਵੀ ਪੈਰੀਂ ਚੱਪਲ ਜਾਂ ਬੂਟ ਨਹੀ ਸਨ ਕੁੱਝ ਕੁ ਕਪੜੇ ਸਨ ਕਮਜੌਰ ਜੇਹੇ ਜੋ ਠੰਢ ਰੋਕਣ ਦੇ ਵੀ ਕਾਬਿਲ ਨਹੀ ਸਨ
ਉਹਨਾਂ ਚੋ ਸਭ ਤੋ ਵੱਡੇ ਬੱਚੇ ਨੇ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਕੁੱਛੜ ਚੱਕਿਆ ਸੀ ਤੇ ਬਾਕੀ ਅਣਜਾਣ ਰਾਹੀਆ ਵਾਂਗ ਇੱਧਰ ਉੱਧਰ ਭਟਕ ਰਹੇ ਸਨ ,ਗੱਡੀਆ ਦੇ ਹਾਰਨਾ ਅਵਾਜਾ ਨੇ ੳਹਨਾ ਦੀ ਰੋਣ ਦੀ ਅਵਾਜ ਵੀ ਧੀਮੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ,
ਤੇ ਠੋਕਰਾ ਤੇ ਜਾਲਮ ਲੋਕਾ ਨੇ ਉਹਨਾ ਦੀ ਹਾਲਤ ਇਸ ਕਦਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕਿ ਹੱਥ ਅੱਡਣ ਤੋ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੁੱਝ ਸੋਚ ਹੀ ਨਹੀ ਸਕਦੇ ਸਨ
"ਭਵਿੱਖ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰੱਬ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਹੀ ਨਹੀ " ਮੈ ਇਹ ਸਭ ਕੁੱਝ ਸਾਹਮਣੇ ਚਾਹ ਵਾਲੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੋਚ ਰਿਹਾਂ ਸੀ ਤੇ ,ਚਾਹ ਵੀ ਗਰਮ ਗਰਮ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਲੱਗ ਗਈ ਤੇ ਮੈ ਤ੍ਰਪਤ ਕੇ ਉੱਠਿਆ
ਉਸ ਦਿਨ ਮੈ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਚੌਂਕ ਲੰਘ ਕੇ ਅੱਗੇ ਅੱਡੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਸੀ ਤੇ ਜਿੱਥੇ ਟਰੈਫਿਕ ਦੀਆ ਬੱਤੀਆ ਆਉਂਦੀਆ ਸਨ ,ਮੈ ਉੱਥੋ ਆਪਣਾ ਸਾਇਕਲ ਚੱਕਿਆ ਤੇ ਜਦ ਚੌਂਕ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਲਾਲ ਬੱਤੀ ਹੋਈ ਸੀ
ਤੇ ਮੈ ਸਾਇਕਲ ਰੋਕਿਆ ਉਹੀ ਬੱਚੇ ਜੋ ਰੋ ਰਹੇ ਸਨ ,ਖੈਰ ਝੋਲੀ ਚ ਪਵਾਉਣ ਲਈ ,ਲਾਲ ਬੱਤੀ ਹੋਣ ਤੇ ਉਹਨਾ ਦੇ ਚੇਹਰਿਆ ਤੇ ਮੁਸਕਾਨ ਆਈ ਤੇ ਉਹਨਾ ਆਪਣੀ ਰੋਟੀ ਲਈ ਇੱਕ ਗੱਡੀ ਤੋ ਗੱਡੀ ਜਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਤੇ ਪੈਸੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਲਏ,
ਉਹ ਲਾਲ ਬੱਤੀ ਜੋ ਕਿ ਨਿਰਜੀਵ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਭੁੱਖੇ ਪੇਟ ਨੂੰ ਭਰਨ ਦਾ ਸਬੱਬ ਬਣ ਗਈ
