ਜਦੋਂ ਸੀ ਕੁਛੜ ਚੁੱਕ ਖਿਡਾਉਂਦੀ ,ਸਭ ਫਿਰਦੇ ਸੀ ਪਿਛੇ ਅੱਗੇ ,

 
ਅੱਜ ਆਇਆ ਬੁਢਾਪਾ ਬਹਿ ਗਈ ਮੰਜੇ ਤੇ ,ਕੋਈ ਨਾ ਲਾਗੇ ਲੱਗੇ ,

ਦੁਧ ਪਿਲਾ ਕੇ ਜਵਾਨ ਜੋ ਕੀਤੇ ,ਅੱਜ ਓਹੀ ਖਾਣ ਨੂੰ ਪੈਂਦੇ ,

ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਐਨੇ ਲਾਡ ਲਡਾਏ, ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਝਿੜਕਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ,

ਹੋਵਾਂ ਕੋਈ ਖਿਡੋਨਾ ਜਿਵੇਂ ਜਵਾਕ ਮੈਨੂ ਸਤਾਉਂਦੇ ,

ਅੰਮੜੀ ਅੰਮੜੀ ਕਹਿਣ ਵਾਲੇ ਅੱਜ ਬੁੜੀ ਆਖ ਬੁਲਾਂਦੇ ,

ਮੂਹੋਂ ਉਚੀ ਬੋਲ ਨਾ ਹੋਵੇ ,ਬਿੱਟ ਬਿੱਟ ਤੱਕੀ ਜਾਵਾਂ ,

ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿਸੇ ਕਦਰ ਨੀ ਕਰਨੀ ,ਕੀ ਲੈਣਾ ਸੀ ਬਣ ਕੇ ਮਾਵਾਂ ,

ਘਰ ਦੀ ਨੁੱਕਰੇ ਬੈਠੀ ਮੈਂ ,ਕੰਧ ਨਾਲ ਲਗ ਕੇ ਰੋਵਾਂ ,

ਦੁਖ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਦੀ ਨਾ ਦਸਦੀ ਪਰ ਹੰਝੂ ਕਿਵੇਂ ਲੁਕੋਵਾਂ ,

ਹੁਣ ਤਾ ਰਾਏ ਕਰੇ ਦੁਆਵਾਂ , ਰਬ ਕੋਲ ਬੁਲਾ ਲਏ,

ਰਹਿਣ ਇਹ ਸਾਰੇ ਹੱਸਦੇ ਵੱਸਦੇ , ਮੇਰਾ ਜਬ੍ਹ ਮੁਕਾ ਲਏ !!

(my Frnd------- Pankaj Bansal)

very well written...

thnks fr sharing

nice line g thanks for share with us

nice line g thanks for share with us

sukria dosto

ਕਮਾਲ ਦੀ ਰਚਨਾ ਵੀਰਜੀ, ਇਕ ਚੰਗੀ ਚੋਟ ਓਹਨਾ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਜੋ ਏਹੋਜੇਹੇ ਨੇ, ਇਹ ਪੜ ਕੇ ਸ਼ਾਯਦ ਕਿਸੇ ਨੂੰ  ਅਕਲ ਆ ਜਾਵੇ.......

Sukira veer g...

par likhtan nal eho jehe lokan te koi asar nahi hunda ... oh pathar dil hunde ne ... jo marji ho jave.. oh nahi psij de...

Hmmmmmm....

:) :)

bahut hi sohna likheya sunil bai....bahut hi bhavuk...!!

likhde raho te padhan da mauka dinde raho...!!