ਦੁਖਾਂ ਦੀ ਭੱਠੀ ਝੋਂਕ ਝੋਕ ਕੇ ,
ਮੈਂ ਤਾਂ ਮਾਂ ਵੀ ਗਵਾ ਲਈ,
ਬਹੁਤ ਅੱਖ ਭਰ ਆਉਂਦੀ ਆ ਤਾਂ ,
ਖੁਦ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ ,
ਬਸ ਕਰ । ਚੁਪ ਹੋ ਜਾ ,
ਹੁਣ ਤੇਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ,
ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਬਿਖਰਦੀ ਨੂੰ ,
ਟੁੱਟਦੀ ਨੂੰ ,
ਕਿਸੇ ਓਸ ਗੋਦੀ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਨਈ ,
ਜੋ ਸ਼ਖਸ ਆਪਣਾ ਨਾ ਹੋ ਕੇ ,
ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਹਰ ਪੀੜ ਨੂੰ ,
ਤੇਰੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ,
ਰੋਕਣ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾਲ ,
ਅਜਿਹੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰਦੇ ਰੋਹਬ ਨਾਲ ,
ਭਰਿਆ ਹੋਵੇ ,
ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾ ,
ਤੂੰ ਉਸਨੂੰ ਗਵਾ ਲਿਆ ਹੈ ,
ਉਹ ਹਰ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਵਾਰ ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ,
ਉਹ ਸ਼ਖਸ਼ੀਅਤ ਹੈ "ਮਾਂ" ,
ਤੂੰ ਮਾਂ ਨੂੰ ਗਵਾ ਲਿਆ ਹੈ ,
ਉਹ ਜਿਉਂਦੇ ਜੀਅ ਤੇਰੇ ਲਈ ਮਰ ਗਈ ਹੈ ,
ਹੁਣ ਤੂੰ ਉਸਦਾ ਆਸਰਾ ਲੈ ਕੇ ,
ਗਮਾਂ ਦੀਆਂ ਲੂਆਂ ਤੋਂਂ ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ,
ਹੁਣ ਉਸਦੀ ਵੀ ਵਾਹ ਨਈ ,
ਜੋ ਤੇਰੇ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਦਰਦਾਂ ਦੀ ਤਾਬ ਝੱਲ ਸਕੇ ,
ਉਸਨੂੰ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਖੁਦ ਲਈ ਜੀਅ ਲੈਣਦੇ ,
ਤੂੰ ਏਨੀ ਵੀ ਕਮਜੋਰ ਨਈਂ ,
ਤੂੰ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖ ਵੇਖ ਕੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀਆਂ ਦੇ ਲੈ
------------jaspal Kaur malhi -----

ਅੰਮਮਮ ! ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਮਾਂ ਵਰਗੇ Terrestrial God ਦਾ ਆਪਣੇ ਲਈ ਜਿਉਣਾ ਵੀ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਜਿਉਣਾ ਈ ਹੋਵੇਗਾ !

ਮੈਂ ਵੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕੁਝ ਐਦਾਂ ਈ ਲਿਖਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਬੱਚੀ ਵਿਚ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਦੀ ਝਲਕ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਜੋ ਮਾਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਭਾਲਦੀ ਹੈ |

ਮੈਡਮ ਤੁਹਾਡੀ ਲਿਖਤ ਵਧੇਰੀ ਚੰਗੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਵਿਚ ਬੱਚੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਿੰਮੇਦਾਰ, ਬੋਲਡ ਅਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੁੰਦੀ ਜਾਪਦੀ ਹੈ ਜੋ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਸੰਤੋਸ਼ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ | :

 

ਕਿਵੇਂ ਭੁਲਾਵਾਂ ਰਾਜ ਤੇਰੇ ਦੇ

ਅਲ੍ਹੜ ਪੁਣੇ 'ਤੇ ਮੌਜਾਂ,

ਜੋ ਤੂੰ ਲਾਡ ਲਡਾਏ ਨੀਂ ਅੰਮੀਏਂ,

ਉਹ ਬਾਬਲ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ |

 

ਮਿੱਠੀ ਝਿੜਕੀ ਯਾਦ ਆਵੇ

ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਕੁਝ ਨਾ ਲੱਗੇ,

ਵਸਦਾ ਸਾਰਾ ਜੱਗ ਦੁਆਲੇ,

ਪਰ ਜਾਪੇ ਮੈਂ (ਇ)ਕੱਲੀ ਆਂ |

 

ਧੀ ਦੇ ਸਕੇ ਨਾ ਮਾਂ ਦੀ ਅੰਮੀਏਂ,

ਹੋਏ ਦੇਸਾਂ ਦੀ ਰਾਣੀ,

ਸੌ ਪੁੰਨੂ ਉਹ ਵਾਰੇ ਭਾਵੇਂ

ਲੱਖ ਡਾਚੀ ਸਣ ਟੱਲੀਆਂ |

 

ਕੌਣ ਲਏ ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਦਿਲ ਦੀ,

ਵੇਖ ਬਹੁੜ ਕੇ ਮਾਏ,

ਧੁੱਪੇ ਲੂਸੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਨੀਂ

ਜੋ ਤੇਰੀ ਛਾਵੇਂ ਪਲੀਆਂ |   

 

ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਹੀ ਮਿਲ ਅੰਮੀਏਂ,

ਕੋਈ ਦਰਦ ਵੰਡਾ ਜਾ ਧੀ ਦੇ,

ਵਿੰਨ੍ਹਣ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਦੀਆਂ ਸੂਲਾਂ

ਅਹਿਸਾਸ ਮੇਰੇ ਦੀਆਂ ਤਲੀਆਂ |

 

                   ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੱਗੀ

ਜੀ ਤੁਹਾਡਾ ਤਹਿ ਦਿਲੋਂ ਧੰਨਵਾਦ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਲਿਖਤ ਦੇ ਚੰਦ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪੜਨ ਲਈ ਆਪਣਾ ਕੀਮਤੀ ਵਕਤ ਦੇ ਕੇ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਹੋਣ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦਿਤਾ ਤੇ ਪੜਨ ਪਿਛੋਂ ਤੁਹਾਡੇ ਖਿਆਲਾਂ ਦੀ ਉਪਜ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕੀਤੀ । ਮੈਂ ਬੇਹਦ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸਹੀ point ਨੂੰ catch ਕੀਤਾ ਤੇ ਸਾਫ਼ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੀ ਦਸਿਆ , " ਕਵਿਤਾ ਵਿਚਲੀ ਧੀ ਪਾਤਰ ਮਜਬੂਤ ਰਖਦੀ ਹੈ ਖੁਦ ਨੂੰ , ਦੁਖੋ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ।
ਧੰਨਵਾਦ ਜੀ