ਐ ਮੇਰੇ ਭਾਰਤ...
ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਆਜਾਦੀ ਦਾ ਜਸ਼ਨ
ਨਹੀ ਮਨਾਵਾਂਗਾ,,
ਕਿਉਕਿ ਮੈਂ ਸੋਚ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਏ
ਨਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਜਾਦ ਹੋਇਆ ਹਾਂ
ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਆਜਾਦ ਹੋਈ ਏ,,,
ਫਿਰ ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ
ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਆਜਾਦੀ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਕਿਵੇਂ ਮਨਾਵਾਂ,,,
ਹਾਂ ਪਰ ਰੋਵਾਂਗਾ ਜਰੂਰ,,,,
ਉਹਨਾਂ ਸ਼ਹੀਦਾ ਯਾਦ ਕਰਕੇ
ਜਿਨਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ...
ਮਿੱਟੀ ਚ ਮਿਲਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ
ਮੈਂ ਰੋਵਾਂਗਾ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ...
ਜੋ ਕੱਲ ਵੀ ਗੁਲਾਮ ਸਨ
ਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਗੁਲਾਮ ਨੇ...
ਜੋ ਗੁਲਮੀ ਦੇਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ
ਪੂਜਦੇ ਨੇ ਤੇ ਹਾਰ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ
ਕਾਸ਼... ਅਸੀਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ...
ਸਰਾਭੇ ਤੇ ਊਧਮ ਵਰਗੇ
ਸ਼ਹੀਦਾ ਦੀ ਸੋਚ ਤੇ ਚੱਲੇ ਹੁੰਦੇ
ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਤੇਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ
ਇੱਕ ਰੋਟੀ ਲਈ ਵਿਲਕਣਾ ਨਾ ਪੈਂਦਾ,,,
ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰੋਜੀ ਰੋਟੀ ਲਈ
ਤੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਗੋਰਿਆਂ ਦੀ ਗੁਲਾਮੀ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ,,
ਐ ਭਾਰਤ... ਮੈਂ ਰੋ ਰਿਹਾ ਹਾਂ...
ਕੇ ਮੈਂ ਕਿੰਨਾ ਬਦਨਸੀਬ ਹਾਂ..
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਤੇ ਤੇਰੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ..
ਕੁਝ ਨਹੀ ਕਰ ਸਕਿਆ,,,
ਐ ਮੇਰੇ ਭਾਰਤ...
ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦੇਣਾ
ਕੇ ਅੱਜ ਤੇਰੀ ਆਜਾਦੀ ਦਾ ਜਸ਼ਨ
ਨਾ ਮਨਾ ਕੇ ਇੱਕ ਦੁੱਖ ਤੈਨੂੰ ਹੋਰ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹਾਂ...
ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ
ਝੂਠੀ ਤਸੱਲੀ ਨਹੀ ਦੇ ਸਕਦਾ,,,
ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦੇਣਾ ਮੇਰੇ ਭਾਰਤ,,
ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦੇਣਾ......
...ਕੁਲਜੀਤ ਖੋਸਾ..
|
