ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਸੇ ਅਭਾਗੇ ਕਵੀ ਨੇ ਕੈਸਪੀਅਨ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੁਨਹਰੀ ਮੱਛੀ ਫੜ ਲਈ । “ਕਵੀ , ਕਵੀ , ਮੈਨੂੰ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦੇ” , ਸੁਨਹਰੀ ਮੱਛੀ ਨੇ ਮਿੰਨਤ ਕੀਤੀ । “ਤਾਂ ਇਸਦੇ ਬਦਲੇ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਦੇਵੇਂਗੀ ?” “ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮੁਰਾਦਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ” । ਕਵੀ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਕੇ ਸੁਨਹਰੀ ਮੱਛੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ।ਹੁਣ ਕਵੀ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਦਾ ਸਿਤਾਰਾ ਬੁਲੰਦ ਹੋਣ ਲਗਾ । ਇੱਕ ਦੇ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਉਸਦੇ ਕਾਵਿ – ਸੰਗ੍ਰਿਹ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੇ । ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਘਰ ਬਣ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਵਧੀਆ ਬੰਗਲਾ ਵੀ । ਪਦਵੀਆਂ ਅਤੇ ਮਿਹਨਤ –ਸੂਰਮਤਾਈ ਲਈ ਤਮਗੇ ਵੀ ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਉੱਤੇ ਚਮਕਣ ਲੱਗੇ । ਕਵੀ ਨੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਈ ਅਤੇ ਸਭਨਾਂ ਦੀ ਜਬਾਨ ਉੱਤੇ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣਾਈ ਦੇਣ ਲਗਾ ।ਉੱਚੇ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਅਹੁਦੇ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲੇ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਭੁੰਨੇ ਹੋਏ , ਪਿਆਜ ਅਤੇ ਨਿੰਬੂ ਨਾਲ ਮਜੇਦਾਰ ਬਣੇ ਹੋਏ ਸੀਖ ਕਬਾਬ ਦੇ ਸਮਾਨ ਸੀ । ਹੱਥ ਵਧਾਓ , ਲਓ ਅਤੇ ਮਜੇ ਨਾਲ ਖਾਓ । ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਕਾਦਮੀਸ਼ਿਅਨ ਅਤੇ ਸੰਸਦ – ਮੈਂਬਰ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਸਨਮਾਨਿਤ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ , ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਇੰਜ ਹੀ ਕਿਹਾ - “ਆਹ , ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਭ ਚੀਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ – ਨਾਲ ਤੂੰ ਸੁਨਹਰੀ ਮੱਛੀ ਤੋਂ ਕੁੱਝ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਮੰਗ ਲਈ ? ” -‘ਮੇਰਾ ਦਾਗਿਸਤਾਨ’ ਵਿੱਚੋਂ

ਜਾਣਕਾਰੀ ਲਈ ਧਨਵਾਦ.....ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਜੀ.....

Shukria Dost Time den lai...

thnx for sharing