ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਤੇ ਕਲਮ ਜੋ ਵੀ ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਚਾਹੇ ਤੂੰ ਲਿਖ,

ਪਰ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਲਿਖਣ ਤੋ ਪਹਿਲੀ ਕੁੱਝ ਸਿਮਾਵਾ ਲੈ ਮਿੱਥ |

ਲਿਖਣ ਲੱਗੀ ਮੇਰੇ ਬਾਪੂ ਦੀ ਪੱਗ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖੀ,

ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਵੀ ਪੜੂ ਤੇਰੇ ਸ਼ਬਦਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮਿਆਰ ਰੱਖੀ |

ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਵੀ ਸੂਣੁ ਤੇਰੇ ਹਰਫਾ ਨੂੰ ਇਸ ਲਈ ਚੰਗੀ ਹੋਵੇ ਸੋਚ,

ਸੱਚ ਦੇ ਨਾਲ ਡੱਟ ਜਾਈ ਤੇ ਝੂਠ ਨੂੰ ਲਈ ਧੋਣੋ ਦਬੋਚ |

ਤੂੰ ਅਲੋਪ ਹੁੰਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਰਸੇ ਦੀ ਤਾਜਾ ਹਰ ਯਾਦ ਰੱਖੀ,

ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਵਿਛੜੇ ਨਨਕਾਣੇ ਬਾਰੇ ਵੀ ਸੱਭ ਨੂੰ ਦੱਸੀ |

ਕਿਸੇ ਗਰੀਬ ਤੇ ਹੋ ਰਹੇ ਜੁੱਲਮ ਦੇਖ ਕੇ ਨਾ ਹੱਸੀ ,

ਬਣ ਕੇ ਜਹਰੀਲਾ ਨਾਗ ਜੁੱਲਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਡੱਸੀ |

ਭੱਟਕ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜੁਮੇਵਾਰੀ ਤੋ ਘਟੀਆ ਤੁੱਕ ਬੰਦੀ ਨਾ ਲਿਖੀ ,

ਇਸ ਵਿਕਾਊ ਸੰਸਾਰ ਉਤੇ ਤੂੰ ਅੇਵੈ ਪੈਸੇ ਪਿੱਛੇ ਨਾ ਵਿਕੀ |

ਤੇਰੇ ਬੋਲਾ ਵਿੱਚ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕੁੜੱਤਣ ਸਗੋ ਭਰੀ ਹੋਵੇ ਮਿਠਾਸ,

ਤੇਰੇ ਅਲਫਾਜ ਨਾ ਤੋੜਣ ਹੋਸਲਾ ਬਲਕਿ ਦੇਣ ਇੱਕ ਨਵੀ ਆਸ |

ਨਿਡਰ ਹੋ ਕੇ ਸੱਚ ਬੋਲ ਦੱਸਣਾ ਪਉ ਕਿ ਹੋ ਰਿਹਾ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਦੇਸ,

ਇਹ ਵੀ ਦੱਸ ਦੇਈ ਕਿਉ ਛੱਡ ਕੇ ਮਾਪੇ ਪੁੱਤ ਤੁਰ ਗਏ ਪਰਦੇਸ |

ਤੇਰੇ ਸ਼ਬਦ ਦੱਸਣ ਕਿੱਦਾ ਸਾਡੇ ਦਸਮ ਪਿਤਾ ਨੇ ਵਾਰਿਆ ਸੀ ਪਰਿਵਾਰ ,

ਐਸੇ ਹੋਣ ਬੋਲ ਤੇਰੇ ਕੇ ਹਰ ਕੋਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਵੇ ਕਰਨ ਲਈ ਵਿਚਾਰ|

"ਸੰਧੂ"ਜਿਸ ਦਿਨ ਤੇਰੇ ਕਰਕੇ ਮਾਪਿਆ ਦਿਆ ਨਜਰਾ ਜਾਣ ਝੁੱਕ,

ਉਸੇ ਪਲ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇ ਕਲਮ ਤੇ ਇਹ ਜਿੰਦ ਜਾਵੇ ਮੁੱਕ |