ਚੂੜੀਏਂ!" ਉਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੇ ਪਿੱਛੋਂ ਆਈ, ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਚਾਂਟਾ ਮਾਰਨ।
ਬਾਥਰੂਮ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਦਿਸਦਾ ਸੀ, ਬੈਠਕ ਵਿੱਚ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੇ ਓਲ੍ਹੇ; ਉਸਦਾ ਮੁੱਖ ਸਿਗਰਟ ਦੇ ਧੂੰਏਂ ਵਿੱਚ ਗੁੰਮਿਆ ਗੁੰਮਿਆ। ਜੱਟ ਆਪਣੇ ਸਿੰਘਾਸਣ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਜੱਟੀ ਘਰ, ਬੇਖਬਰ। ਓਹ ਮੇਰੇ ਘਰ ਸੀ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਰਾਜ ਕਰਦਾ, ਜਿੱਦਾਂ ਇਹ, ਉਸਦੀ ਹੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਹੋਵੇ!
ਮੈਂ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ; ਮੂੰਹ ਇੱਕ ਪਾਸੋਂ ਨੀਲਾ ਸੀ, ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ, ਬੁੱਲ੍ਹ ਕਾਲੇ ਅਤੇ ਨੱਕ ਵਿੱਚੋਂ ਰੱਤ ਠੋਡੀ ਵੱਲ ਰਾਹ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਜਿੱਦਾਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨੇ ਚਟਾਨ ਨੂੰ ਢਾਹ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ, ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੂੰਹ ਦਾ ਹਾਲ ਸੀ। ਜੱਟ ਦੀ ਕੀ ਗਲਤੀ ਸੀ? ਉਸਦਾ ਤਾਂ ਹੱਕ ਹੈ। ਰੱਬ ਦੇ ਅਸੂਲ ਨੇ, ਹੈ ਨਾ? ਰੱਬ ਨੇ, ਸਮਾਜ ਨੇ, ਮਾਂ ਨੇ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਔਕਾਤ ਵਿੱਚ ਕਿਓਂ ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ? ਮੈਨੂ ਕਿਓਂ ਨਹੀਂ ਮਰਦ ਬਣਾਇਆ? ਬੱਸ ਅਨੰਦ ਲੈਣ ਲਈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀ ਆਓਂਦਾ, ਪਰ ਮੇਰੀ ਜ਼ਾਤ ਕਰਕੇ, ਮੇਰੇ ਲਿੰਗ ਕਰਕੇ ਜਦ ਵੀ ਗੁੱਸਾ ਚੜ੍ਹਦਾ, ਆਪਣਾ ਹੱਕ ਸਮਝਦਾ ਹੱਥਾ-ਪਾਈ ਕਰਨ ਦਾ। ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹਦਾ ਵੀ ਨਾ। ਘਰ ਵਾਲੀ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਹੈ?
"ਓਏ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਲਿਆ," ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂ ਕੁੱਟਿਆ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਕਿਓਂ ਮੈਂ ਹੋਰ ਸਹਾਂ? ਮੈਂ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਾਲੀ ਅਲਮਾਰੀ ਦਾ ਤਾਕ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕਈ ਕੁਝ ਸੀ: ਇੱਕ ਕੰਘੀ, ਦੰਦ-ਮਾਂਜਣਾ, ਪਾਊਡਰ ਅਤੇ ਸੁਰਖੀ। ਕਿਓਂ ਸਹਾਂ? ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕੈਂਚੀ ਵੀ ਲੁਕੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕੈਂਚੀ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਮਿਲੀਆਂ। ਕੈਂਚੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਭਰਮਾਇਆ। ਮੈਂ ਚੱਕ ਕੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦਾ ਤਾਕ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੇ ਪਾਰ ਕੱਚ ਵਿੱਚੋਂ ਧੂੰਆਂ। ਪਿੱਛੇ ‘ਅਸੁਰ’ ਅਖ਼ਬਾਰ ਪੜ੍ਹਦਾ ਦਿਸਦਾ ਸੀ। ਕੈਂਚੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬੀਰਤਾ ਦਿੱਤੀ। ਘੁਸਰ-ਮੁਸਰ ਕੇ ਕਿਹਾ "ਤੂੰ ਵੀ ਇਨਸਾਨ ਹੈਂ, ਤੇਰੇ ਵੀ ਹੱਕ ਨੇ। ਤੇਰਾ ਘਰ ਹੈ। ਆ…ਜਾ, ਓਹਨੂੰ ਦਿਖਾਈਏ।"
ਕੈਂਚੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਅਰੁਕ ਸੀ। "ਹੱਦ ਹੋ ਗਈ!"। ਕੈਂਚੀ ਫੜਕੇ, ਮੂੰਹ ਸਾਫ ਕਰਕੇ, ਮੈਂ ਘੁੰਮਕੇ ਬੋਲੀ " ਪਾਣੀ ਲਿਉਂਦੀ ਆਂ ਜੀ"। ਮੇਰੀ ਢੂਹੀ ਪਿੱਛੇ ਕੈਂਚੀ ਹਸਕੇ ਲਿਸ਼ਕੀ।
ਅਖ਼ਬਾਰ ਹੇਠਾਂ ਕੀਤਾ, " ਕਿਥੇ ਐ?" ਧੂੰਏਂ ਵਿੱਚੋ ਸ਼ਰਾਬ 'ਤੇ ਤਮਾਕੂ ਨੇ ਪੁੱਛ ਗਿੱਛ ਕੀਤੀ।
‘ਕਿਓਂ ਮੈਂ ਹੋਰ ਸਹਾਂ? ਇੱਕ ਸ਼ੋਹਦੀ ਇਸਤਰੀ?’ ਕੈਂਚੀ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ।
ਰੂਪ ਢਿੱਲੋਂ
|
