ਸਚ

ਜਦ ਅਖ ਬੋਲਦੀ ਹੈ, 
ਅਸਮਾਨ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਦੇ ਨੇ,
ਸਚ ਬੋਲਦੀ ਜਬਾਨ ਅਕਸਰ, 
ਕਟ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਏ,
ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਖਾਮੋਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ,
ਤਖਤਿਆਂ ਤੇ ਟੰਗ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਏ,
ਤੇ ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ,
ਤਗਮਿਆਂ ਤੇ ਐਵਾਰਡ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਏ,
ਲੋਕ ਤਖਤ ਤੇ ਬਿਠਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ, 
ਜਦ ਅਖ ਝੁਕ ਜਾਂਦੀ ਏ,
ਰਸਤਿਆਂ ਦੀ ਧੂੜ, 
ਦੁਸ਼ਮਣ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਏ,
ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਦੀਵਿਆਂ ਦੀ ਦੀਵਾਲੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾ,
ਜਿੰਦਗੀ ਬੇਵੱਸ ਬੇਮੁੱਖ ਬੇਪ੍ਰਵਾਹ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਏ,
ਮਨਸੂਰ ਤੇ ਸੁਕਰਾਤ ਦਾ ਕੋਈ ਗੁਨਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ,
ਸਚ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਤੇ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਤੇ,
ਵਰਤਮਾਨ ਸਿਰ ਕਲਮ ਨਾਲੋਂ, 
ਜਬਾਨ ਬੰਦ ਕਰਨ ਦੀ ਕਵਾਇਤ ਅਜ਼ਮਾਈ ਜਾਂਦੀ ਏ, 
ਜਿੰਦਗੀ ਜੀਉਣ ਲਈ ,
ਸਾਹਾਂ ਤੇ ਸਹਾਰਿਆਂ ਨਾਲੋਂ,
ਕਿਰਦਾਰ ਸਿਰਜਣਾ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਏ,
ਝੁਕੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਜ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ,
ਡਰ ਤੇ ਗਰਜ ਦੀਆਂ ਗੁਲਾਮ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ,
ਅਕਸਰ ਇਖਲਾਕ ਤੋਂ ਡਿੱਗ ਕੇ ਰੂਹਾਂ,
ਉਮਰ ਭਰ ਗੁਲਾਮ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ।

very well written,.................bohat hi shaandaar kavita