ਉਮਰ ਦਾ ਸਫ਼ਰ
ਕਾਕਾ ਗਿੱਲ
ਸਮਝਿਆ ਸੀ ਸਿਵਾ ਧੂਣੀ ਨੂੰ
ਜਿੱਥੇ ਮੇਰੇ ਦੁੱਖ ਸੜ ਜਾਣਗੇ
ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਖਾਧੇ ਹੋਏ ਪੱਤ
ਸੇਕ ਦੀ ਹਵਾ ਨਾਲ ਝੜ ਜਾਣਗੇ।
ਗੰਗਾ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਪਾਣੀ ਨਾਲ
ਪਾਪ ਮਨ ਤੋਂ ਧੋਤੇ ਨਹੀਂ
ਇਹ ਊਰਜਾ ਨਾਲ ਭਰੇ ਕੋਲੇ
ਵਹਿੜਕੇ ਹਲ ਵਿੱਚ ਜੋਤੇ ਨਹੀਂ
ਜਗ ਪੈਣਗੇ ਮਿੱਟੀ ਤੇਲ ਦੀਵੇ
ਸੀਖਾਂ ਦੇਖਕੇ ਇਹ ਦੂੱਖ ਬੁਝਾਕੇ
ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਾਰਨੀ ਨੈਣੀਂ
ਪੱਸਲੀਆਂ ਤੇ ਹੂਰੇ ਮਾਰ ਜਗਾਕੇ
ਝੀਲ ਦੇ ਪਾਣੀਆਂ ਧੁੰਦ ਜੰਮੀ
ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਧੁੰਦਲਾ ਹੋ ਉੱਠਿਆ
ਗੂੰਦ ਨਾਲ ਜੁੜਦੇ ਨਹੀਂ ਟੁਕੜੇ
ਬੇਅਰਥ ਅਰਦਾਸ ਮਨ ਨਾ ਗੱਠਿਆ
ਸੁਣਨ ਲਈ ਹੁੰਗਾਰਾ ਹਾਂ ਦਾ
ਤਰਸਣ ਅੱਖਾਂ ਰੋ ਰੋਕੇ ਸੁੱਜੀਆਂ
ਮੈਂ ਕਰਦਾ ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਨਾਲ
ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਲੱਖਾਂ ਗੱਲਾਂ ਗੁੱਝੀਆਂ
ਉਮੀਦ ਦੇ ਬਾਗੀਂ ਕਲੀਆਂ ਮੁਰਝਾਈਆਂ
ਕਾਗਜ਼ ਉੱਤੇ ਲਿਖੇ ਹਰਫ਼ ਚੁੱਪ
ਨ੍ਹੇਰੇ ਨੇ ਠੱਲ੍ਹੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਪੀਂਘ
ਕ੍ਰੋਧੀ ਸੂਰਜ ਨੇ ਲੁਕੋਈ ਧੁੱਪ
ਆਸ਼ਾ ਵਾਲੀ ਨਹਿਰ ਵਹਿ ਚੱਲੀ
ਲੈਕੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਨੀਰ ਨੀ
ਬੇਅਸੀਸੇ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਬੁਖਾਰ ਚੜ੍ਹਿਆ
ਦਰਦਮੰਦੀਆਂ ਦੁਆਵਾਂ ਦਿੰਦੇ ਫ਼ਕੀਰ ਨੀ
ਪੀੜਾਂ ਦੇ ਰੁਝੇਵੇਂ ਤਾਪ ਚੜ੍ਹਾਇਆ
ਹਿਚਕੀ ਲੈਣ ਛਾਤੀ ਪਈ ਰੁੱਝੀ
ਹਾਸੇ ਭੱਜੇ ਦੂਰ ਵਾੜਾਂ ਤੋੜਕੇ
ਰੀਝ ਖਿੱਲਾਂ ਵਾਂਗਰ ਭੱਠੀ ਭੁੱਜੀ
ਹੋਂਦ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਚਿੰਨ੍ਹ ਬਣੀ
ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਖੇਤੀਂ ਪੀੜਾਂ ਉੱਗੀਆਂ
ਲੱਗੀ ਨਜ਼ਰ ਮੌਤ ਦੀ ਉਮਰ ਨੂੰ
ਟੁੱਟਣ ਬਨੇਰੇ ਨਜ਼ਰਵੱਟੂ ਕਾਲ਼ੀਆਂ ਕੁੱਜੀਆਂ
