ਗੱਲ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆ ਯਾਰੋ ਮੈਂ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਪੱਜੇ
ਲੋੜ ਸਮੇਂ ਦੀ ਕਿ ਕਵੀ ਵੀ ਪੁਰਾਣੇ ਖਿਆਲਾਂ ਨੂੰ ਤੱਜੇ
ਹੁਣ ਹੋਣ ਦਿਉ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਭੇੜ
ਖੋਲ ਦਿਉ ਤਾਲੇ ਜੋ ਦਿਮਾਗਾਂ ਨੂੰ ਵੱਜੇ
ਵਰਗ ਸੰਘਰਸ਼ ਤੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਂ ਉੱਪਰ
ਕਰਕੇ ਫੈਸਲਾ ਖਲੋ ਜਾਉ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਖੱਬੇ ਜਾਂ ਸੱਜੇ
ਮਿਹਨਤਕਸ਼ਾਂ ਲਈ ਜੀਣਾ ਹੈ, ਮਰਨਾ ਹੈ
ਬਣਾ ਲਉ ਦੋਸਤੋ ਆਪਣਾ ਜਾਣਾ ਹੱਜੇ
ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਰਹੱਸਵਾਦ ਦੀ ਸਾਨੂੰ
ਜਦੋਂ ਦੇਸ਼ 'ਚ ਅੱਸੀ ਭੁੱਖੇ ਤੇ ਵੀਹ ਰੱਜੇ
ਕੀ ਕਰਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਕਾਗਜ਼ ਕਾਲੇ
ਕਵਿਤਾ ਜਿਹੜੀ ਸਮਾਜ ਦੇ ਭੈੜਾਂ ਨੂੰ ਕੱਜੇ
ਤੁਕਬੰਦੀ ਤੱਕ ਸੀਮਿਤ ਹੋ ਕੇ ਨੀ ਰਹਿਣਾ
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਢਾਹੁਣੇ ਯਾਰੋ ਮਹਿਲਾਂ ਦੇ ਛੱਜੇ
ਦੇ ਦਈਏ ਕਲਮ ਨੂੰ ਰੂਪ ਤਲਵਾਰ ਦਾ
ਲੋਕ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਦੇ ਜਿਹੜੀ ਸਿਰ ਜਾ ਵੱਜੇ
ਹੌਂਸਲਾ ਨਹੀਂ ਜੇ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਅੱਗੇ ਖਲੋਣ ਦਾ
ਤਾਂ ਅਲਵਿਦਾ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿਉ ਅੱਜੇ
ਅਜਿਹੇ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਕਵੀ ਸੱਦਣਾ ਹੀ ਕਿਉਂ
ਸੋਚ ਆਪਣੀ ਲਈ ਜੋ ਸਿਰ ਦੇਣੋ ਭੱਜੇ
'ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਮਜ਼ਦੂਰੋ, ਇੱਕ ਹੋ ਜਾਓ!'
ਹੁਣ ਤਾਂ ਕਵੀ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਵੀ ਨਾਹਰਾ ਇਹੀਓ ਗੱਜੇ

*Amrit*

ਸਹਿਤ ਸਿਰਜਣਾ ਸਿਰਫ ਮਨ ਪਰਚਾਵੇ ਲਈ ਕਲਮ ਘਸੀਟਣਾ ਨਹੀਂ। ਅਸੀਂ ਅਜਿਹੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਜਿੱਥੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ
ਹਾਸ਼ੀਏ ਤੇ ਧੱਕੇ ਦੱਬੇ ਕੁਚਲੇ ਲੋਕ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਪੇਟ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ ਤੇ ਇਹਨਾ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਅਪਣੇ ਜਿਉਂਦੇ ਹੋਣ ਤੱਕ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ । ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਓਹ ਲੋਕ ਹਨ ਜੋ ਕੋਈ ਵੀ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਸਾਰੇ ਸਾਧਨਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਵਰਤਾਰਾ ਗਲਤ ਨਿਜ਼ਾਮ ਦੀ ਦੇਣ ਹੈ। ਵਧੀਆ ਸਾਹਿਤ ਉਹੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਜੋ ਗੁਲਾਮੀ ਦੀਆਂ ਜੰਜ਼ਰਾਂ ਤੋੜਣ ਵਾਲੀਆਂ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਤਾਕਤਾਂ ਦੀ ਰਹਿਨਨੁਮਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ । ਜਮਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡੇ ਹੋਏ ਸਮਾਜ ਦੇ ਦੋ ਨਜ਼ਰੀਆ ਹਨ: ਇੱਕ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਦਾ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਹੈ ਸਰਮਾਏਦਾਰ ਜਮਾਤ ਦਾ ।
ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਹਿਤਕਾਰ ਅਖਵਾਉਣ ਵਾਲਾ ਸਖਸ਼ ਇਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣਾਂ ਤੋਂ ਨਿਰਪੱਖ ਹੋਣ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਜਾਂ ਤਾਂ ਮੂਰਖ-ਭੋਲਾ ਹੈ ਜਾਂ ਹੱਦ ਦਰਜੇ ਦਾ ਚਾਪਲੂਸ ਪਖੰਡੀ । ਧਰਮ ,ਰਾਜਨੀਤੀ, ਨੀਤੀ ਨੈਤਿਕਤਾ, ਸੱਭਿਆਚਾਰ, ਸਾਹਿਤ, ਪਿਆਰ ਆਦਿ : ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜਾਂ ਹੀ ਜਮਾਤੀ ਨਜ਼ਰੀਏ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ । ਸਰਬੱਤ ਦੇ ਭਲੇ ਵਰਗੀ ਕੋਈ ਸਥਿਤੀ ਨਹੀਂ। ਭਲਾ ਜਾਂ ਸਰਮਾਏਦਾਰ ਮਾਲਕ ਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਜਾਂ ਮਜ਼ਦੂਰ ਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਦੋਨਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤ ਟਕਰਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਸੋ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਜੰਮੇਵਾਰੀ ਕਬੂਲਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਕਲਮ ਚੱਕੀ ਸੁਚੇਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਦੇ ਨਾਲ ਖੜੇ ਹਾਂ,,

PURPOSE OF LITERATURE:

When literature was only a part of entertainment, or a fanciful delight which only diverted people from struggle or made them cry being a melodrama, it had not required any exercise. It was like a delirium needing sympathy from people. But for us, Literature is not a tool for entertainment or a thing of luxury. From our point of view, literature that is pure and honest should have the ability to think deeply, feels for the freedom, have an eye for beauty, is a soul of creativity and should be able to throw light on truth of life to help us activate ourselves and make us restless not sleepy because now sleepiness is a symptom of death only.

ਮਿਹਨਤਕਸ਼ਾਂ ਲਈ ਜੀਣਾ ਹੈ, ਮਰਨਾ ਹੈ
ਬਣਾ ਲਉ ਦੋਸਤੋ ਆਪਣਾ ਜਾਣਾ ਹੱਜੇ

'ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਮਜ਼ਦੂਰੋ, ਇੱਕ ਹੋ ਜਾਓ!'
ਹੁਣ ਤਾਂ ਕਵੀ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਵੀ ਨਾਹਰਾ ਇਹੀਓ ਗੱਜੇ

Kee kahan issde baare ch....22G bahut hee vadhia...every word of it....

No words...!!!
mere kol lafz nahi..... tareef waaste..
bahut wadhiya khyaal.... awesome..!!


ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਰਹੱਸਵਾਦ ਦੀ ਸਾਨੂੰ
ਜਦੋਂ ਦੇਸ਼ 'ਚ ਅੱਸੀ ਭੁੱਖੇ ਤੇ ਵੀਹ ਰੱਜੇ
ਕੀ ਕਰਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਕਾਗਜ਼ ਕਾਲੇ
ਕਵਿਤਾ ਜਿਹੜੀ ਸਮਾਜ ਦੇ ਭੈੜਾਂ ਨੂੰ ਕੱਜੇ

and i really thank you for sharing such gems with us...!!

thanks a lot... 22 G...

wow....

reading all, the picture that came to my mind is of PAASH...

we need a revolution

great work,,,, i am feeling aroused to serve the cause after reading you....

thanks

...marvellous stroke by amrit g....thanx a ton for sharing here...speechless

Bahut khoob. Speechless.

ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਰਹੱਸਵਾਦ ਦੀ ਸਾਨੂੰ
ਜਦੋਂ ਦੇਸ਼ 'ਚ ਅੱਸੀ ਭੁੱਖੇ ਤੇ ਵੀਹ ਰੱਜੇ
ਕੀ ਕਰਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਕਾਗਜ਼ ਕਾਲੇ
ਕਵਿਤਾ ਜਿਹੜੀ ਸਮਾਜ ਦੇ ਭੈੜਾਂ ਨੂੰ ਕੱਜੇ

bahut he khoobsurat rachna hai.........sach much hi kavita sirf manparchave vaste nahi hundi..............jehde es tarah sochde ne oh galat rah tur rahe ne...