ਸਤਿ ਸਰੀ ਅਕਾਲ ਜੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ..
ਕਾਫ਼ੀ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ ਕੁੱਝ ਲਿਖਣ ਦਾ...ਹਾਜ਼ਰੀ ਲਵਾ ਰਿਹਾਂ... ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ ਪਸੰਦ ਕਰੋਗੇ...
ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਕਿਹਾ, ਮੈਨੂੰ ਉਡੀਕਿਆ ਨਾ ਕਰ,
ਤੂੰ ਸੋਚਦੀ ਹੋਵੇਂਗੀ, ਕਿੰਨਾ ਨਿਰਮੋਹਿਆ ਹੋ ਗਿਆ ਮੈਂ,
ਕਿਉਂ ਤੈਨੂੰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਬਾਰ(ਬੂਹਾ) ਭੀੜ ਲਏ..
ਫ਼ੇਰ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਦਰਾਂ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕਦੀ,
ਫੱਟਿਆਂ ਤੇ ਝੀਥਾਂ ਥਾਣੀਂ ਲੰਘ ਆਉਂਦੀ ਤੇਰੀ ਯਾਦ,
ਚੇਤੇ ਆਉਂਦਾ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਕੂਲ,
ਜਿੱਥੇ ਤੇਰਾ ਬਸਤਾ ਰੋਜ਼ ਮੇਰੇ ਲਈ ਥਾਂ ਮੱਲਦਾ ਰਿਹਾ..
ਜਿਉਂ ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਵੇਲੇ ਤੈਥੋਂ ਰੋਟੀ ਖੋਹ ਕੇ ਖਾਣ ਦਾ ਸੁਆਦ,
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਲੜਦਿਆਂ ਵੀ,
ਸ਼ਾਮੀਂ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ,
“ਜ਼ੰਜ਼ੀਰ-ਛੂਹ” ਦੇ ਹਾਣੀ,
ਪੂਰੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੇ..
ਨਿਆਣੀ ਉਮਰੇ ਮਨ ਤੇ ਜੋ ਉਕਰਿਆ,
ਕਿੱਦਾਂ ਭੁੱਲ ਜਾਵਾਂ…..
ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ,
ਹੁਣ ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਘਰ ਖੇਡਣ ਨੀ ਆਉਂਦੀ..
ਤੈਂ ਕਿਹਾ..”ਬੇਬੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੁਣ ਮੈਂ ਵੱਡੀ ਹੋ ਗਈ ਆਂ”..
ਤੇਰੀ ਅਣਭੋਲ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਮੈਂ,
ਪਤਾ ਨਈਂ ਕਿਉਂ ਨੀ ਸਮਝ ਸਕਿਆ..
ਓਦਣ ਵੀ ਜਦ ਤੈਨੂੰ ਘਰ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ,
ਬੀਹੀ (ਗਲੀ) ਚ’ ‘ਵਾਜ ਮਾਰੀ ਸੀ…
ਤੂੰ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਕੇ ਕਿਹਾ ਸੀ,
“ਕੱਲ ਨੂੰ ਸੂਏ(ਕੱਸੀ) ਤੇ ਮਿਲੂੰਗੀ”..
ਸੱਚ ਜਾਣੀ ਓਸ ਕੱਲ ਦੀ ਉਡੀਕ,
ਮੈਂ ਅੱਜ ਵੀ ਕਰ ਰਿਹਾਂ…
ਜਦ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਸੂਏ ਕੰਢੇ ਬੈਠਿਆਂ,
ਤੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ..
“ਪਤਾ ਨਈਂ ਸੂਆ ਮੈਨੂੰ ਝਨਾਂ ਜਿਆ ਕਿਉਂ ਲੱਗਦਾ”
ਉਦੋਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਜਵਾਂ ਈ ਕਮਲੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ ਸੀ..
ਪਰ ਜਦ ਆਪਣੇ ਈ ਗਰਾਂ ਤੋਂ ਤੁਰਿਆ,
ਆਪਣੀ “ਸੋਹਣੀ” ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ…
ਜੀਹਨੇ ਮੰਜੇ ਦੀ ਪੁਆਂਦੀ ਬਹਿੰਦਿਆਂ,
ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਕਿਹਾ ਸੀ..
“ਤੇਰੀ ਉਡੀਕ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਤਕਦੀਰ ਬਣਾ ਲਿਆ”
ਫੇਰ ਸਮਝ ਆਇਆ,
ਸੱਚੀਂ ਕਿੰਨਾ ਨਿਰਮੋਹਿਆ ਹੋ ਗਿਆਂ ਮੈਂ….
|
