ਕਿਉਂ ਮੇਰੀ  ਮੇਰੀ ਕਰਦਾ  ਏ ਇਹ  ਨਾ ਤੇਰੀ  ਨਾ  ਮੇਰੀ
ਸਦਾ ਹਉਂਮੈ ਦਾ ਦਮ ਭਰਦਾ ਏ ਅਉਧ ਘਟਦੀ ਜਾਂਦੀ ਤੇਰੀ

ਇਹ ਦੇਹੀ  ਬੁਲਬਲਾ ਪਾਣੀ  ਦਾ, ਪਰ ਤੂੰ ਅਣਜਾਣ ਨਾ ਜਾਣੇ
ਇਹਨੂੰ ਰਬ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਮਾਣੀਦਾ, ਕਹਿ ਗਏ ਲੋਕ ਸਿਆਣੇ
ਬਿਨਾ ਸਿਖੇ ਤੋ ਤਾਰੀ ਤਰਦਾ ਏ, ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ ਲੰਮੇਰੀ.......

ਇਹ ਕਲਬੁਤ ਤੇਰਾ ਕੱਚੀ ਮਿੱਟੀ ਦਾ, ਇਕ ਠੋਕਰ ਨਾਲ ਟੁੱਟ ਜਾਣਾ ਏ
ਖਾਲੀ ਲੀਕ  ਨੂੰ ਨਹੀ  ਪਿੱਟੀਦਾ, ਇਹ  ਬਹੁਤ  ਉਲਝਿਆ  ਤਾਣਾ  ਏ
ਕਿਉਂ  ਨਾ  ਓਸ  ਰਬ ਤੋ  ਡਰਦਾ ਏ, ਨਹੀ  ਮੁੜਕੇ  ਲੱਗਣੀ  ਫੇਰੀ........

ਦੁੱਖ ਦੇ  ਕੇ  ਸਭ ਨੂੰ  ਸੁੱਖ  ਲਵੇ , ਸੁਖ   ਅੰਤ  ਨਾ  ਤੇਰੇ  ਸੰਗੀ
ਸਦਾ ਝੂਠ ਦੀਆਂ ਪੰਡਾਂ ਚੁੱਕ ਲਵੇ, ਨਹੀ ਉਮਰ ਮਿਲਣੀ ਤੈਨੂੰ ਮੰਗੀ
ਕਿਉਂ ਬੇਵਜ਼੍ਹਾ  ਸਭ ਤੇ  ਵਰ੍ਹਦਾ  ਏ, ਅੰਤ ਢਾਹ  ਬੈਠੈਗਾ  ਢੇਰੀ.........

’ਸੋਹਲ ਜਸਬੀਰ’ ਇਕ ਰਬ ਸੱਚਾ, ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਹਰ ਕੰਮ ਝੂਠਾ
ਜਿਹਨੂੰ ਜਾਣਦਾ  ਏ  ਬੱਚਾ ਬੱਚਾ, ਜੋ  ਲਿਖਦਾ ਲੇਖ  ਅਨੂਠਾ
ਕਿਉਂ ਡੰਗਰਾਂ ਦੇ ਵਾਗੂੰ ਚਰਦਾ ਏ, ਨਾਲੇ ਕਰਦਾ ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ.......
------ਜਸਬੀਰ ਸਿੰਘ ਸੋਹਲ----11.1.2010

Wah bahut wadhiya sir ji. Thanks for sharing

very nice written sir ..............its gr8 lesson to ebory1

 awesome thoughts .........

Dhanwad Satwinder ji te jass ji....