ਲਖ ਪੈ ਜਾਵੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਦੂਰੀ ਦਿਲ ਦੀ ਪਰ ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਫਰਜ਼ ਨਿਭਾਉਂਦੀ ਰਹੀਂ
ਜਦ ਵੀ ਵੱਗ ਪੈਣ ਨੈਨ ਤੇਰੇ  ਸੋਗ ਮੇਰਾ ਤੂੰ ਮਨਾਉਂਦੀ ਰਹੀਂ

ਬੇੜੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਭਾਵੇਂ ਖਲੋ ਗਈ ਅਧ ਵਿਚਾਲੇ ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ
ਪਰ ਖੜ ਕੇ ਕੰਡੇ ਤੇ ਹਥਾਂ ਨਾਲ ਹਥ ਤੂੰ ਮਿਲਾਉਂਦੀ ਰਹੀਂ

ਖੌਰੇ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਅੱਜ ਵੀ ਤੈਥੋਂ ਇਹ ਕਿਓਂ ਮੰਗਦਾ ਏ
ਮੈਂ ਲੰਘਾ ਜਿਸ ਰਾਹ ਤੋਂ ਅਖਾਂ ਆਪਣਿਆਂ ਤੂੰ ਓਥੇ ਵਿਛਾਉਂਦੀ ਰਹੀਂ

ਰੱਬ ਨਾ ਕਰੇ ਜੇ ਹੋ ਜਾਵੇ ਪਥਰ ਇਹ ਦਿਲ ਮੇਰਾ
ਆਪ ਤੂੰ ਰੁਸੀੰ ਤੇ ਆਪ ਹੀ ਆਪਨੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਨਾਉਂਦੀ ਰਹੀਂ

"ਗੁਰਜੀਤ" ਦੀ ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇਰੀ ਸੀ ਤੇ ਸਦਾ ਤੇਰੀ ਹੀ ਰਹੂ
ਹੋ ਜਾਉਗਾ ਤੈਨੂੰ  ਯਕੀਨ ਬਸ ਇਹ ਸਵਾਲ ਆਪਣੇ ਦਿਲ  ਤੋਂ ਪਾਉਂਦੀ ਰਹੀਂ

bahut hi sohna likhia hai veer

Vadhia veerey...tfs

bahut wadhiya 22 g...

tfs

Bahut wadhiya 22 ji.

BOHAT BOHAT DHANWAAD JI SAARE HI DOSTA DA

APNA KIMTI SAMMA DEN LAYI....

Thanks Once Again