ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਕਲਮ,
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ,
ਤੇਰੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਆ ਕੇ ਰੁੱਕ ਗਈ|
ਅੱਖਰ ਵੀ,
ਤੇਰੇ ਨਾਂਅ ਵਾਲੇ ਛੱਡ,
ਸਾਰੇ ਕਿਧਰੇ ਦੂਰ ਜਿਵੇਂ ਚਲੇ ਗਏ ਨੇ|
ਕਦੇ ਕਲਮ,
ਤੇ ਕਦੇ ਕਾਗਜ਼,
ਮੈਂ ਵਾਰ ਵਾਰ ਵੇਖੀ ਜਾਵਾਂ|
ਪਾਣੀ ਵਾਂਗ,
ਵਹਿੰਦੀ ਉਹ ਕਲਮ,
ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਨਾਂਅ ਤੇ ਅੜ ਗਈ|
ਕੀ ਸੀ?
ਕੁਝ ਵੀ ਤੇ ਨਹੀਂ,
ਆਮ ਜਿਹਾ ਹੀ ਤੇ ਨਾਂਅ ਸੀ|
ਝਾਕੀਂ ਜ਼ਰਾ ਅੰਦਰ,
ਕਲਮ ਕਹਿੰਦੀ,
ਤੇਰੀ ਤੇ ਦੁਨੀਆ ਇਸੇ ਨਾਂਅ 'ਚ ਸੀ|
ਫਿਰ ਊਹ ਕਲਮ,
ਕਰ ਗੱਲਾਂ,
ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਲਿਜਾਣ ਲੱਗੀ|
ਕਹਿੰਦੀ,
ਸੋਚ ਜ਼ਰਾ,
ਕੀ ਰੱਖਿਆ ਇਸ ਨਾਂਅ ਵਿੱਚ|
ਚੁਭੀ ਮਾਰ,
ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ,
ਮੈਂ ਫਿਰ ਤੇਰੇ ਨਾਂਅ ਦਾ ਮੋਤੀ ਕੱਢਿਆ|
ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਵੇਖ!
ਮੇਰੇ ਜੀਵਨ ਦਾ,
ਸਭ ਤੋਂ ਅਨਮੋਲ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ, ਇਹ ਨਾਂਅ|
ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਂ ,
ਮੇਰੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ,
ਰੱਬ ਤੋਂ ਬਾਦ ਇਹ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ!
ਮੇਰੀ ਸੋਚ,
ਮੇਰੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ,
ਪਹਿਲਾ ਰੱਬ, ਦੂਜਾ ਇਹ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ!
ਫਿਰ ਵੀ ਹਾਰ ਕੇ,
ਆਪ ਨੂੰ ਪੁੱਛਾਂ,
ਕੀ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਇਸ ਤੇਰੇ ਨਾਂਅ ਵਿੱਚ|
ਪਤਾ ਨਹੀਂ,
ਕੀ ਹੈ,
ਅਜਬ ਜਿਹੇ ਤੇਰੇ ਇਸ ਨਾਂਅ ਵਿੱਚ

bahut wadhiya ravijot ji....
keep writing... :)

bahut hi vadhiya khiyaal ne .... aidan hi likhde raho ...

ਕਦੇ ਪੁੱਛਦਾ ਗਰਾਂ, ਕਦੇ ਪੁੱਛਾਂ ਸਿਰਨਾਵਾਂ..
ਜਿਹੜੇ ਰਾਹ ਅਣਜਾਣ, ਉਹਨੀਂ ਰਾਹੀਂ ਕਿਵੇਂ ਜਾਵਾਂ...

oh my god! EXELLENT.... i'm filled with so many emotions...how beautifully u hv personified the feeling of love n pain in the name of one's lover... god bless you always....

thanks a lot ji......

great creation,........very well written,............bohat khubb ,............its a great poetry............duawaan