ਅੱਧੀ ਰੋਟੀ ਹੱਥ ਵਿਚ

ਰਹਿ ਗਈ ਬਾਕੀ ਲੈ ਗਏ ਕਾਂ

ਓਸੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਸਾਡੇ ਬਾਰੇ

ਸੋਚਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਮਾਂ..

ਇੰਜ ਭੁਲਾਇਆ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ
ਜਿਉਂ ਥੱਕੀ ਟੁੱਟੀ ਕੰਮਾਂ 'ਚ ਰੁੱਝੀ
ਕੋਈ ਜਨਾਨੀ
ਬਲਦੇ ਚੁੱਲੇ 'ਤੇ ਦੁੱਧ ਧਰਕੇ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਏ।  ਅਖ਼ਤਰ ਸ਼ੁਮਾਰ

ਉੱਠ ਸੁੱਤਿਆ ! ਤੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕੌਣ ਏ ਜਾਗਦਾ...ਕਿਉਂ ਜਗਦਾ ਨਹੀਂ
ਉੱਠ ਰੁੱਸਿਆ ! ਤੇਰੇ ਬਾਹਰ ਕੌਣ ਏ  ਮਨਾਂਵਦਾ...ਕਿਉਂ ਮੰਨਦਾ ਨਹੀਂ
ਤੈਨੂੰ ਲੂੰ ਲੂੰ ਗਹਿਣੇ ਕਿਨ ਪਾਏ
ਤੇਰੇ ਜੀਅ ਨੂੰ ਜੰਦਰੇ ਕਿਸ ਲਾਏ... ਕਿਉਂ ਭੰਨਦਾ ਨਹੀਂ
ਕਿਉਂ ਉੱਜੜ ਗਿਆ ਤਨ ਮਨ ਵਸਦਾ
ਨਹੀਂ ਖੋਹਲ ਕੇ ਪੂਰੀ ਗਲ ਦਸਦਾ.. ਕਿਉਂ ਹੱਸਦਾ ਨਹੀਂ

ਕੋਈ ਚੜਿਆ ਕਿ ਲੱਥ ਘਾਟ ਗਿਆ
ਕੋਈ ਰੰਗ ਦੀਵੇ ਦੀ ਲਾਟ ਗਿਆ....ਮਨ ਮੰਨਦਾ ਨਹੀਂ
ਇਕ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਡਰ ਗਏ ਨੇ
ਕਿਤੇ ਪਿਛਲੇ ਅੰਦਰ ਵੜ ਗਏ ਨੇ.... ਗੱਲ ਕੱਢਦਾ ਨਹੀਂ।

ਤੇਰੇ ਨਿੱਤ ਉਲਾਮੇ ਲਾਹਵਾਂ ਮੈਂ
ਤੈਨੂੰ ਹਾਰ ਹਮੇਲਾ ਪਾਵਾਂ ਮੈਂ
ਕਿਤੇ ਧਾਰ ਕੇ ਆਪਣਾ ਆਪ ਗੁਰੂ
ਨਿਤ ਤੇਰੀਆਂ ਕਸਮਾਂ ਚਾਵਾਂ ਮੈਂ.... ਅਖ ਪਟਦਾ ਨਹੀਂ
ਕੀ ਹੋਇਆ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਸਜਣ.... ਕਿਉਂ ਦਸਦਾ ਨਹੀਂ।

ਮਾਏ ਨੀ ਮੈਂ ਰਹੀ ਕੁਚੱਜੀ
ਮਾਏ ਨੀ
ਵਸਲ ਦੀ ਰਾਤ ਘੂਕ ਮੈਂ ਸੁੱਤੀ
ਦਿਨ ਚੜਿਆ ਤਾਂ ਭੱਜੀ
ਮਾਏ ਨੀ
ਮੈਂ ਰਹੀ ਕੁਚੱਜੀ
ਆਪੂੰ ਆਪਣਾ ਯਾਰ ਗਵਾਇਆ
ਆਪੇ ਰੋ ਰੋ ਚੱਜੀ
ਮਾਏ ਨੀ
ਮੈਂ ਰਹੀ ਕੁਚੱਜੀ
ਮੁੱਕ ਭੁਆ ਸੱਜਣ ਗਏ ਮੈਥੋਂ
ਸੱਟ ਹਿਜਰ ਦੀ ਵੱਜੀ
ਮਾਏ ਨੀ
ਮੈਂ ਰਹੀ ਕੁਚੱਜੀ
ਜ਼ਹਿਰ ਪਿਆਲਾ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਪੀਤਾ
ਦੁਨੀਆਂ ਮੂਲ ਨਾ ਤੱਜੀ
ਮਾਏ ਨੀ
ਮੈਂ ਰਹੀ ਕੁਚੱਜੀ
ਸੁੱਖ ਦਿਲੇ ਦਾ ਲੁੱਟਿਆ ਹੋਵਾਂ
ਨਾ ਬੋਲੀ ਨਾ ਕੱਜੀ
ਮਾਏ ਨੀ
ਮੈਂ ਰਹੀ ਕੁਚੱਜੀ
ਆਪ ਸਹੇੜੀ ਸੂਲੀ ਐਪਰ
ਲੋਥ ਗਈ ਨਾ ਕੱਜੀ
ਮਾਏ ਨੀ
ਮੈਂ ਰਹੀ ਕੁਚੱਜੀ
writer..ਉਮਰ ਗ਼ਨੀ

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਈ
ਕੌਫੀ ਪੀਂਦਿਆਂ ਛਡਕੇ
ਰੈਸਤੋਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਆਇਆ।
ਕਿ ਆਪਣੀ ਖਿਲਰੀ ਹੋਂਦ 'ਚੋਂ
ਕੱਲ੍ਹ ਲਈ ਵੀ ਕੁਝ ਬਚਾ ਲਿਜਾਵਾਂ

ਬਾਹਰ ਅਧਨ੍ਹੇਰੀ ਸੜਕ 'ਤੇ
ਇਕ ਖੰਭੇ ਨਾਲ ਲੱਗਿਆ
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਸਾਂ,
ਤੇ ਮੈਂ ਜਿਹੜਾ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ
ਇਹਦਾ ਸੰਬੰਧ ਨਾ ਓਸ ਕੌਫ਼ੀ ਪੀਂਦੇ ਬੰਦੇ ਨਾਲ
ਨਾ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਜਿਹੜਾ ਖੰਭੇ ਨਾਲ ਲੱਗਿਐ,
ਅੱਜ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ ਏ।
  ਮਲਕ ਜ਼ਮੁਰਦ