Version edited by Jass Brar
ਸਪੀਡ - ਰੂਪ ਢਿੱਲੋਂ
" ਕਿਉਂ! ਬੜਾ ਘੈਂਟ ਲੱਗਦਾ?", ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੂੰ ਮਿੰਟੂ ਨੇ ਆਖਿਆ; ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, ਪਰਛਾਵੇਂ ਦੇ ਰਾਵੇ। ਮਿੰਟੂ ਦੀ ਚਮਕਦੀ ਕਲਰਪਲਾਸ ਵਾਲੀ ਸਲੇਟੀ ਕਮੀਜ਼ ਵਾਪਸ ਝਾਕਦੀ ਸੀ, ਉਸਦੇ ਛੱਲਿਆਂ ਤੋਂ ਹੂਗੋ ਬੋਸ ਵਾਲੇ ਬੀੜਿਆਂ ਨੇ ਰੁਪਹਿਲੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਮਾਰੀਆਂ। ਕਲਰਪਲਾਸ ਦੀ ਨੀਲੀ ਟਾਈ ਵੀ ਪਾਈ ਸੀ। ਪਤਲੂਨ ਦੇ ਥਾਂ ਬੇਂਨਟਿਨ ਦੀ ਕਾਲੀ ਜੀਨ ਪਾਈ ਸੀ। ਜੁੱਤੇ ਮੋਮੈਕ ਤੋਂ ਸੀ, ਤੇ ਬਦਾਮੀ ਜੈਕਟ ਵੁਡਲੈਂਡ ਤੋਂ ਸੀ। ਆਹੋ, ਮਿੰਟੂ ਤਾਂ ਛੈਲ ਛਬੀਲਾ ਲੱਗਦਾ , ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੇ ਉੱਚੀ ਦੇਣੀ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ | ਖੁਸ਼ ਹੋਕੇ ਮਿੰਟੂ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਬਾਹਰ, ਜਿਥੇ ਉਸਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ ਜੱਸੀ ਚਾਚਾ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ । ਅੱਜ ਚਾਚੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਜਾਣਾ ਸੀ, ਤੇ ਮਿੰਟੂ ਨੂੰ ਲਿਫਟ ਦੇਣੀ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਮਿੰਟੂ ਦੇ ਮਿੱਤਰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਮਾਲ ਵਿੱਚ ਮਿਲਣ ਵਾਲੇ ਸੀ। ਮਿੰਟੂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹਿਰ ਇੱਕ ਤੇਜ ਦੌੜਨ ਵਾਲੇ ਖਿਡਾਰੀ ਵਰਗਾ ਸੀ| ਪਿੰਡ ਅੱਧ ਸੁੱਤਿਆ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਸ਼ਹਿਰ ਸਹਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਪਿੰਡ ਕੱਛੂ। ਪੁਰਾਣੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਸੀ, ਨਵੇਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਨੱਸਕੇ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਸੀ।
ਅੱਜ, ਜੱਸੀ ਕੋਲ ਦੋ ਸਵਾਰੀਆਂ ਹੋਰ ਸੀ । ਇੱਕ ਮਿੰਟੂ ਤੇ ਦੂਜਾ ਬਜੁਰਗ, ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਹਸਪਤਾਲ ਭੇਜਿਆ ਸੀ , ਐਕਸ-ਰੇ ਲੈਣ। ਓਹ ਮਸਾ ਅਪਣੀ ਖੂੰਡੀ ਫੜ੍ਹਕੇ, ਜੱਸੀ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਨਾਲ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠਿਆ ਪਰ ਮਿੰਟੂ ਨੇ ਕੋਈ ਮਦਦ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਪਿੱਛੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅਗਲੀ ਸੀਟ 'ਤੇ ਬੈਠਣ ਦੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਓਹਨੇ ਮਿੰਟੂ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਬਹਿ ਜਾਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਮਿੰਟੂ ਨੇ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ਾਂ ਜਿਹੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ ਸੀ। ਵਾਲਾਂ 'ਤੇ ਜੇੱਲ ਲਾ ਕੇ ਭੂਤਣਾ ਬਣਿਆ ਸੀ। ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਪੱਗ ਬੰਨੀ ਸੀ ਤੇ ਕੁੜਤਾ-ਪਜਾਮਾ ਪਾਇਆ ਸੀ । ਅਸਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਕੱਪੜੇ , ਨਾ ਕੇ ਪੋਤੇ ਦੇ ਲੀੜੇ। ਜੱਸੀ ਦੀ ਗੱਡੀ ਤੁਰ ਪਈ, ਬਾਰੀ ਵਿਚੋਂ ਖੇਤ, ਰੁੱਖ, ਤੇ ਪੈਦਲ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੱਸ ਰਹੇ ਸਨ , ਜਿਵੇਂ ਟੀਵੀ ਉੱਤੇ ਫਿਲਮ ਤੇਜ-ਤੇਜ ਚਲਦੀ ਆ | ਸੁਨਹਿਰੀ ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਨੀਲਾ ਅੰਬਰ ਵੇਖਕੇ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਰੋਣਾ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਅੱਗੇ ਚਲ ਕੇ ਹਾਇਵੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ, ਦੁਕਾਨਾਂ ਤੇ ਸ਼ੋਰੂਮ ਤਾੜ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਹਿੰਦੀ ਵਿੱਚ ਸਾਇਨ ਬੋਰਡ ਲੱਗੇ ਸੀ| ਜੋ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਕਾਰ 'ਚ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਅੱਗੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਅਜੀਬੋ-ਗਰੀਬ ਪਰਿਥਵੀ ਸੀ, ਬਹੁਤ ਪਿੱਛੇ ਦਿਲਾਸੀ ਭੂਮੀ, ਗਿਆਤ ਜਹਾਨ ਛੱਡ ਦਿਤੇ ਸਨ। ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਕੰਕ੍ਰੀਟ ਦੇ ਮਾਰਗ ਜਲੇਬੀ ਵਾਂਗ, ਖੁੱਲ ਕੇ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਸ਼ਹਿਰ ਨੇ ਖੇਤੀ ਯੋਗ ਭੂਮੀ ਖਾ ਲਈ ਸੀ। ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਹੁਣ ਭੱਦੇ ਪੈਲਸ ਖਲੋਤੇ ਸੀ ਪਰ ਡਿਜ਼ਾਇਨ ਸਭ ਦੇ ਬਾਹਰਲੇ। ਜਮੀਨ ਛੱਤ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ । ਜਿੰਨੀ ਤੇਜ ਗੱਡੀ ਚੱਲੀ, ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਓਨੀ ਤੇਜ ਉਸਦਾ ਸੰਸਾਰ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਠੀਕ ਹੈ, ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਲੋੜ ਆ , ਪਰ ਗੱਡੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਸਭ ਕੁਝ ਦੀ ਖਿਚੜੀ ਬਣਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਦ ਚੀਜ਼ ਲਈ ਹੇਜ ਸੀ, ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਉੱਜੜਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇ ਦਾ ਸਭ ਕੇਵਲ ਯਾਦਾਂ 'ਚ ਸੀ। ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ, ਛੱਪਰਾਂ ਪਿੱਛੇ ਚੇਤੇ ਛੁਪਾ ਲਏ, ਕਿਉਂਕਿ ਡਰਦਾ ਸੀ ਜੇ ਇਸ ਨਜ਼ਾਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖੀ ਗਿਆ, ਜੋ ਪਿਆਰ ਸੰਜੋਕੇ ਰਖਿਆ ਸੀ, ਓਹ ਇਸ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਨੇ ਬਟੋਰ ਕੇ ਅਪਣੀ ਅਣਜਾਣ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਗਵਾ ਦੇਣਾ ਸੀ। ਯਾਦਾਂ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਆਉਣੀਆਂ| ਅੱਖਾਂ ਤਾਂ ਮੀਚ ਲਈਆਂ ਪਰ ਐਮ ਪੀ ਥ੍ਰੀ 'ਚੋਂ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਕੂੜੇ ਗੀਤ ਕੰਨ ਖਾਈ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ।
|
