ਮੈਂ  ਅਪਨੀ  ਹੀ  ਉਲਝੀ  ਹੁਈ ਰਾਹੋੰ  ਕਾ  ਤਮਾਸ਼ਾ 

ਜਾਤੇ  ਹੈ  ਜਿਧਰ  ਸਬ ਮੈਂ  ਉਧਰ  ਕ੍ਯੂਂ  ਨਹੀ  ਜਾਤਾ

ਹਰ  ਘੜੀ  ਖੁਦ੍ਸੇ   ਉਲਝਨਾ  ਹੈਂ  ਮੁਕ਼ਦ੍ਦਰ ਮੇਰਾ 

ਮੈਂ  ਹੀ  ਕਸ਼ਤੀ ਹੂ  ਮੁਝੀ  ਮੇਂ  ਹੈਂ  ਸਮੁੰਦਰ  ਮੇਰਾ 

ਕਿਸ  ਸੇ  ਪੂਚੂ  ਕੇ  ਕਹਾ  ਗੁਮ  ਹੂ  ਕਈ ਬਰਸੋ  ਸੇ 

ਹਰ  ਜਗਾਹ  ਢੂਂਢਤਾ  ਫਿਰਤਾ  ਹੈਂ  ਮੁਝੇ  ਘਰ  ਮੇਰਾ 

ਦਫਨ  ਕਰਦੋ  ਹੁਮੇ ਕੇ  ਸਾਂਸ  ਮਿਲੇ 

ਨਫਜ਼ ਕੁਛ  ਦੇਰ  ਸੇ  ਥਮੀ  ਸੀ  ਹੈ   

ਵਕ਼ਤ  ਰਹਤਾ  ਨਹੀਂ  ਕਹੀਂ ਟਿਕ  ਕਰ 

ਇਸ  ਕੀ  ਆਦਤ  ਭੀ  ਆਦਮੀ  ਸੀ  ਹੈ  

ਕੋਈ  ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ  ਰਹਾ  ਫਿਰ  ਭੀ 

ਏਕ  ਤਸਵੀਰ   ਲਾਜ਼ਮੀ  ਸੀ  ਹੈ 

ਸ਼ਾਮ  ਸੇ  ਆਂਖ  ਮੇਂ  ਨਮੀ  ਸੀ  ਹੈ 

ਆਜ ਫਿਰ  ਆਪ ਕੀ  ਕਮੀ ਸੀ  ਹੈ 

ਜਿਨ ਜ਼ਖ੍ਮੋੰ  ਕੋ ਵਕ਼ਤ ਭਰ ਚਲਾ ਹੈ 

ਤੁਮ  ਕਯੋਂ  ਉਨ੍ਹੇ  ਛੇੜੇ  ਜਾ  ਰਹੇ  ਹੋ 

ਜਬਸੇ  ਕ਼ਰੀਬ  ਹੋ  ਕੇ  ਚਲੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ  ਸੇ  ਹਮ 

ਖੁਦ  ਅਪਨੇ  ਆਈਨੇ  ਕੋ  ਲਗੇ  ਅਜਨਬੀ  ਸੇ  ਹਮ 

ਆਂਖੋ  ਕੋ  ਦੇਕੇ  ਰੋਸ਼ਨੀ ਗੁਲ  ਕਰ  ਦੀਏ  ਚਰਾਗ 

ਤੰਗ ਆ ਚੁਕੇ ਹੈਂ ਵਕ਼ਤ ਕੀ ਇਸ ਦਿੱਲਗੀ ਸੇ  ਹਮ